خضر راه عشق، رو در راه کرد

                        رو به سوی منزل دل‌خواه کرد

شاهد غیبش ز سر برْبوده هوش

                        دل پُر از گفتار امّا لب، خموش

باز، یاران! من گرفتار دلم

                        حل کنید، ای چاره‌سازان! مشکلم

من اسیر زلف یاری گشته‌ام

                        واله والانگاری گشته‌ام

آن چه بلبل را برای گل نواست

                        آه من بر گل‌رخان کربلاست

روز عاشورا، گل باغ رسول

                        بر سر هر گل‌رخی کردی نزول

شه سوار و طی مسافت می‌نمود

                        اندکی بر روی زین خوابش ربود

چون از آن حالت برآمد، بر زبان

                        رانْد استرجاع و «لاحول» آن‌ زمان

دوستان! این داستان دیگر است

                        نیست کوچک، داستان اکبر است

عقل، مجنون خود در این صحراستی

                        داستان زاده‌ی لیلاستی

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

مگذار بین خیمه عزایت به پا شود

برخیز تا دل پدرت باز وا شود

برخیز ای مؤذّن بابا! اذان بگو

چیزی نمانده روح من از تن جدا شود

روان به جانب میدان، علیّ‌ اکبر شد

جهان به دیدۀ لیلا ز شب سیه‌تر شد

چو بر شد از افق خیمه هم‌چو بدر منیر

جهان ز پرتو رخسار او، منوّر شد

دل ناتوان لیلا، ز غم تو می‌گدازد

چه کند اگر نسوزد؟ چه کند اگر نسازد؟

تو سوار روی نی، مادر دل‌کبابت از پی

نه عجب اگر که در پای نی تو، سر ببازد

جسمی به حرم ز خون، تر آورْد

نعشی همه تیغ و خنجر آورْد

و‌آن گیسوی عنبرین، پُر از خون

شاه آمد و مُشک و عنبر آورْد

ببین که طایر طبعم مرا کجا آورد

به مکتب ادب و عشق ـ‌کربلاـ آورد

ز خیمه‌ای که عیان شد، رُخ نبی منظر

فتاده شمس به تمجید و مه حیا آورد

از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد