سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

که بود در صدف کربلا، یکی گوهر

تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا

تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر

گفت: ای دو نور دیده! خوشا روزگارتان!

بادا به کربلا، قدمی استوار‌تان!

بینید چون میان عدو، عمّ خویش را

یاری به او کنید که حق باد، یارتان!

پاشیده خونِ بسی گُل

بر این کویر،

از میان خیمه تا گودال با سر آمده

این برادرزاده که جای برادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می‌کند

کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

یاس خوشبویی به روی یاسمن افتاده است

باز بین عرشیان ذکر نزن افتاده است

رفته تا بوسه دهد بر دست اربابش اگر

روی انگشتر عقیقی از یمن افتاده است

باران گرفت و چشم من از اشک سر رفت

تا بین مقتل این نگاه در به در رفت

با ضربۀ یک نیزه افتاد و زمین خورد

آن تیرهای نیمه‌جانش تا به پر رفت

سینه‌ات از دل گودال خبر می‌گیرد

دارد از گردش شمشیر اثر می‌گیرد

آسمان سینۀ گودال و پرستو هم تو

سمت خورشید دلت یکدفعه پر می‌گیرد

خودش به دست خودش کودک، انتخاب شده

ستاره‌ای‌ست که هم‌سطح آفتاب شده

علی‌اصغرِ شش ماهه رفت و او مانده

هزار مرتبه از این قضیه آب شده

در سرش طرح معما می‌کرد با دل عمه مدارا می‌کرد

فکر آن بود که می‌شد ای کاش رفع آزار ز آقا می کرد

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای

تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟

سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد

زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای

طفلی اگر بزرگ شود با کریم‌ها

یک روز می‌شود خودش از کریم‌ها

عبدلله حسین شدم از قدیم‌ها

دل می‌دهند دست عموها یتیم‌ها

طفل حسن شدم بغلت جا کنی مرا

تو هم عمو شدی گره‌ای وا کنی مرا

شور محشر بود

نوبت یک یار دیگر بود

باز میدان از خودش پرسید:

«نوبت جولان اسب کیست؟»

دشت، ساکت بود

از میان آسمان خیمه‌های دوست

ناگهان رعد گران برخاست

این صدای اوست!