زینب تمام بار جهان را به دوش داشت

داغ کبوتران جوان را به دوش داشت

بغض هزار ابر سترون به شانه‌اش

اشک هزار رود روان را به دوش داشت

ماه از دل شکستۀ خواهر خبر گرفت

مثل هلال خم شد و نام صفر گرفت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت

پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

 آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام

مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

برگشته‌ام بدون برادر، ازین سفر

برگشته‌ام شکسته و اندوهگین، سلام

غصه دارد ماه باشی، ماه نشناسد تو را

راه باشی و مسیر راه نشناسد تو را

سخت‌تر اینکه تو بشناسیش روی نیزه‌ها

خواهرش باشی، ولیکن … آه! نشناسد تو را

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

آرامش زیبای دو دریاست نگاهش

این دختر آرام و صبوری که رسیده

از شوق، علی سفره به اندازۀ یک شهر

انداخت، به شکرانۀ نوری که رسیده

خواهر نگاه کرد و برادر نگاه کرد

گودال شرمسار به مادر نگاه کرد

در بین واژه‌های شناور میان خون

خواهر به زخم‌های مکرر نگاه کرد

یا اختی الوداع ... صدا در گلو شکست

زینب به برق تیغۀ خنجر نگاه کرد

این شعله از شهادت مادر شروع شد

از سوز و ساز ملتهب در شروع شد

داغی که از مدینه به محراب کوفه رفت

از دست‌های بستۀ حیدر شروع شد

این شورش شگفت که در جان عالم است

از شوق بوسه‌گاه پیمبر شروع شد

می‌گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

زینب درست مثل پدر حرف می‌زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می‌گوید از مصیبت سرخی که دیده است

از قتل عام چلچله‌ها در برابرش!

 گفتم از کوه بگویم، قدمم می‌لرزد

از تو دم می‌زنم اما قلمم می‌لرزد

هیبت نام تو یک عمر تکانم داده ست

رسم مردانگی‌ات راه نشانم داده ست

ای حاجیان زیارت ما در منا کنید

در خون شکفته قافیه را کربلا کنید

لب تشنه را روایت لب تشنگان نکوست

این جام را پر از می قالوا بلی کنید

خمپاره پاره‌های دلم را نشان گرفت

آتش به خانۀ دل پیر و جوان گرفت

خمپاره سمت صحن حرم رفت و ناگهان

خورشید شعله‌ور شد و در آسمان گرفت