خواهرش بر سینه و بر سر زنان

                        رفت تا گیرد برادر را عنان

سیل اشکش بست بر شه، راه را

                        دود آهش کرد حیران، شاه را

کربلایی گشته‌ام، محمل کجاست؟

                        ره‌روان عشق را منزل کجاست؟

من ز خود رفتم به بوی کربلا

                        گر تو هم اهل دلی با من بیا

زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف

بیا بشنو! صدای زینب است این

صدای زخمیِ بانوی غمگین

صدای زخمی‌اش آرام جان است

خدابانو امیرِ کاروان است

خدا ـ بانوست، بی‌همتاست زینب

که دلْ پروردۀ زهراست زینب

تماشا کن، از او آزادتر کیست؟

به چشمِ دل ببین! زینب حسینی‌ست

در این میدان، اگر بانو اسیرست

تماشا کن؛ امیران را امیرست

همان که مادرش بانوی آب است

پدر عشق مجسّم بوتراب است

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

ای حسین، ای بهترین روزگار

شاهکارِ خلقت پروردگار

ای بلاگون و بلاجوی الست

ای ز جام سرمدی مخمور و مست

دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

چو در کوفه خورشید گیتی فروز

شتابی دگر کرد، در نیمروز

به کردار طشتی، لبالب ز خون

بر این نیلگون طارم واژگون

وقت عصر بود و جز نگاه تر نداشتم

رفته بودی و جز آه شعله‌ور نداشتم

هست توی خاطرات که حرف می‌زدیم و من

جز زبان اشک و چشم نوحه‌گر نداشتم

وقتی که از مقابل چشم تری حسین

رفتی، شده است مرگ خودم باورم حسین

با اینکه تازیانه پرم را شکسته است

اما هنوز دور و برت می‌پرم حسین