ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

باز در دشت بلا با چشم گریان آمدم

خود نه تنها بلکه با جمعی پریشان آمدم

ای حسین من! ز جا برخیز و حال من ببین

زینبم کز شام و کوفه دیده گریان آمدم

فضا محو تاب و تب زینب است

گمانم که وقت نماز شب است

همه هاشمیات، مشغول ذکر

بیابان پر از نغمۀ یارب  است

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد این کار را براى رضاى خدا نکرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود سیمرغ بود و جلوۀ بى انتها نکرد

از آسمان عشق تو کوکب به من رسید

حال بکای وقت سحر، شب به من رسید

با اشک خود نوشته‌ام امشب برای تو

شکر خدا دوباره مرکّب به من رسید

گفتند از او بگذر و بگذار به ناچار

رفتم نه به دلخواه، به اجبار به ناچار...

در حلقه‌ای از اشک پریشان شده رفتم

آن گونه که انگشترت انگار به ناچار...

چقدر گریه نوشته دلم برای سرت

تمام جسم تو زخمی...ولی فدای سرت

چه آمده به سرت زیر تیر و نیزه و نعل؟

بگو که بوسه بگیرم من از کجای سرت؟

و قبل از این که مرا هم از این سرا ببرید

کمک کنید مرا سمت کربلا ببرید

تمام قامت من را شکسته داغ حسین

کمک کنید مرا دست بر عصا ببرید

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم

امانتی که تو دادی، به منزل آوردم

هزار بار به دریای غم فرو ‌رفتم

که چند دُرّ یتیمت، به ساحل آوردم

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

آفتاب! ای آفتاب! ای آفتاب!

                        سر فرو بر در افق، دیگر متاب

ای زمین! ای آسمان! نابود شو

                        ای چراغ آفرینش! دود شو