از این دیار چون که سفر کردم، اى حسین!

 از جان خویش قطع نظر کردم، اى حسین!

در راه عشق، توشه‌ی دیگر چو لازم است

 من زاد ره ز خون جگر کردم، اى حسین!

اى که می‌دانى غمت با سینه‌ی خواهر چه کرد!

 در نگر با زینبت دست ستم آخر چه کرد

سر برآر و سرگذشت همرهانت را بپرس

 تا ببینى این سفر با عترت اطهر چه کرد

تا جسم سر جداى تو را دیدم، اى حسین!

 بر خویش از فراق تو لرزیدم، اى حسین!

وقت جدایى از تو که با تازیانه بود

 چون چشمه‌هاى زخم تو جوشیدم، اى حسین!

آسمان‌ها را نخواهد شد ز یاد

مجلس مُستنکر ابن زیاد

مجلسی ترتیب، آن بدنام داد

وندر آن بنْشسته، بار عام داد

خاست شیون آن زمان از مرد و زن

کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»

هر که بر احوال ایشان بنْگریست

پیرهن زد چاک و چون باران گریست

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام، مادر!           

نسیم سردم و بوی خزان آورده‌ام، مادر!

نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد             

ز هُرم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام، مادر!

در یکی منزل چو شاه آمد فرود

در دل شب زینب کبری شنود

هاتفی خوانَد به اندوه و کُرَب

این مضامین را به اشعار عرب:

آه! از آن ساعت که با صد شور و شین

زینب آمد بر سر قبر حسین

بر سر قبر برادر چون رسید

ناله و آه و فغان از دل کشید

تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور

در ورود عترت شاه شهید

مجلسی آراست خصم دین، یزید

مجلسی در وی، صلای خاص و عام

شامیان در آن نموده ازدحام

من چراغ بزم‌گاه وحدتم

من فروغ مشعل حرّیّتم

آفتابی شد به ابر خون، نهان

من شفق‌آسا کنم نورش، عیان