گفت: ای پشت و پناه و یاورم!

                        ای علم‌دار سپاه و لشکرم!

ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!

                        محرم راز و سپه‌سالار من!

آمد آن عبّاس، میر ‌صادقان

                        وآن علم‌دار سپاه عاشقان

چشم از جان و جهان بردوخته

                        از برادر، عاشقی آموخته

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

حضرت عبّاس چون با صد شتاب

                        تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب

دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت

                        صد هزاران شیر را نخجیر داشت

این‌که می‌آید ز شط، بی‌ چشم و دست

                        رونق بازار مه‌رویان شکست

می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی

                        بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی

نزد شه آمد ابوالفضل رشید

                        گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید! 

گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ

                        نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ

این حدیث از ساقی دشت بلاست

                        نفس را سیراب‌ گر سازی خطاست

آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق

                        روز عاشورا در آن غوغای عشق

دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست