بر ساحلی غریب، تویی با برادرت

در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت

چشم خشم ذوالفقاری، خاموش و بی قرار

توفان گر گرفتۀ صحرا، برادرت

گشود جانب دریا، نگاه شعله‌ورش را

همان نگاه که می‌سوخت از درون، جگرش را

به دور دست بیابان نگاه کرد چگونه

 گرفته بود عطش، خیمه خیمه، دور و برش را

می‌زند بر هر سکوتم را نوایی دلنشین

در نگاهم آشنایی، مهربانی می‌کند

تشنه‌ام اما نمی‌دانم چرا از روی شرم

آب با لب‌های خشکم سرگرانی می‌کند

عاشق روی توام، رخصت دیدارم بخش

کشتۀ عشق توام، لطفی و احیایم کن

ای حسین!‌ای پسر فاطمه! دریاب مرا

التفاتی کن و، سرشار تمنایم کن

برو که زودتر از آفتاب برگردی

دوباره سوی حرم با شتاب بگردی

علم به دوش سپاه مجاهدان! باید

برای یاری ‌این انقلاب برگردی

شب را به سوز زمزمه سر کرد، تشنه لب

تا صبح آرزوی سحر کرد، تشنه لب

تا قلب آفتاب، نسوزد ز بی کسی

صد جلوه مثل قرص قمر کرد، تشنه لب

از کسی دم زده و... باز دمی ‌داشته که

بر رخش زردی پاییز غمی ‌داشته که

نگران بوده! سرش سمت کسی چرخیده

دل شرمندۀ اهل حرمی ‌داشته که

لبریز از آه و اشک و غم چشمانش

بی‌تاب‌تر از اهل حرم چشمانش

یک علقمه اشک، کربلا را می‌برد

می‌خورد اگر فقط به هم چشمانش

یارب این بارگه کیست بدین جاه عظیم؟

کآسمان خم شده پیش در او در تعظیم

نفحه‌ی ساحت قدسش دم جان‌بخش مسیح

پنجه‌ی گنبد بامش ید بیضاى کلیم

سیراب ز چشمه‌ی حیاتیم همه

مجذوب سفینه النّجاتیم همه

با یاد اباالفضل و لب تشنه‌ی او

مهمان شریعه‌ی فراتیم همه

بر خون دو دیده‌ی تو می‌گریم من

بر قدّ خمیده‌ی تو می‌گریم من

ای ساقی تشنگان عترت! عبّاس!

بر دست بریده‌ی تو می‌گریم من

آنان که نشستند به بیت العبّاس

پیمان به تو بستند به بیت العبّاس

دل‌سوختگان سوز داغت عبّاس!

مهمان تو هستند به بیت العبّاس