در برزخ کبود هجوم شراره‌ها  

در پایکوب اسب بر آن پاره پاره‌ها

خورشید صبر، از افق خیمه می‌دود  

تا کهکشان سرخ عروج ستاره‌ها

آن قدر عاشقیم که املا نمی‌شود

مستیِ ما که در قلمی جا نمی‌شود

زلف مرا به پنجره های ضریح عشق

طوری گره زدند، دگر وا نمی‌شود

ای بانوی نمونۀ اسلام، السلام

ای زینب! ای ولایت تو تام، السلام

ای نام تو تولد یک گفتمان ناب ‌

ای بهترین مبلغ اسلام السلام

نبض تمام حادثه‌ها، در رگان توست  

پرواز، فرصت کمی‌از آسمان توست

دامان پر حماسه‌ترین سوگوارها  

در پهن دشت فلسفۀ امتحان توست

اینک زمان، زمان غزلخوانی من است  

بینی ست‌ این دو خط، که به پیشانی من است

های ‌ای یزید بشنو و ابرو گره نزن ‌

این مهمانی تو، نه... مهمانی من است

اگر زینب پیام آور نمی‌شد  

قیام کربلا، باور نمی‌شد

جهاد عاشقان، از یاد می‌رفت  

نهال عشق، بارآور نمی‌شد

مانند یک فرشتۀ از پای نشسته بود

غمگین‌تر از همیشه، در آنجا نشسته بود

هشتاد و چهار حوریه دور نگاه او  

دور از نگاه مردم دنیا نشسته بود

چون او کسی به راه وفا، یاوری نکرد  

خون جگر نخورد و پیام آوری نکرد

زینب که مثل او کسی از داغدیدگان  

با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد

تا باد گره گشای زلف چمن است   

بر سینۀ لاله، داغ گل‌های من است

هجده یوسف اگر چه از دستم رفت  

سوغات من از سفر، همین پیرهن است

ای پرچم کربلا به دوشت، زینب

 فریاد علی است گلخروشت، زینب

هفتاد و دو داغ را تحمل کردی  

قربان دل بنفشه پوشت، زینب

آن شب از کربلا من، با دیدۀ تر گذشتم  

همچون پرستوی عاشق، بی بال و بی پر گذشتم

خاموش شد چلچراغم، پاییز آمد به باغم  

از باغ آتش گرفته، مثل کبوتر گذشتم

بی دوست، گرچه دل به جهان، من نداشتم  

از کوی عشق، طاقت رفتن نداشتم

در گلشنی که سوخته بود از تب خزان  

غیر از گلاب اشک به دامن نداشتم