مویش به باد عشق وزیدن گرفته بود

زینب هوای آه کشیدن گرفته بود

یک دختر سه سالۀ طناز و با وقار

بر لب گلی به نیت چیدن گرفته بود

یک اسب میان خیمه‌ها پیدا شد

در سینۀ دشت شیونی برپا شد

بغضی که نهفته در قلم موی تو بود

بر بوم چکید و عصر عاشورا شد

غمی سنگین مرا در بر گرفته

دلم سمت ضریحت پر گرفته

محرم می‌‌رود، اما دل من

دوباره نوحه را از سر گرفته

معشوق، علی اکبری می‌‌طلبد

گاهی بدن و گاه سری می‌‌طلبد

تقویم پر از فرصت عاشورایی است

هر روز حسین، یاوری می‌‌طلبد

دلخسته و بی‌قرار برمی‌گردد

در هاله‌ای از غبار برمی‌گردد

دل‌های زنان و کودکان می‌لرزد

چون اسب تو بی سوار برمی‌گردد  

بوی عجیب حضرت سر می‌رسد به گوش

گویا دوباره فصل عزا، ماه ماتم است

مادر، لباس مشکی غم را اتو بزن

دل داغدار روضۀ سخت محرم است

لباس مشکی ما را به دستمان بدهید

به ما حسینیۀ گریه را نشان بدهید

مرا که راهی بزم عزای اربابم

برای زود رسیدن کمی توان بدهید

لبریز از اشک و آهیم

چون کوله‌بار گناهیم

با پا و دست و سر و چشم

هر یک نفر، یک سپاهیم

وقتی که بر پیشانی‌ام مهر گدا است

یعنی که تقدیرم به دستان شما است

دم بازدم در سینه‌ها نام تو جاری است

این حنجره اهدایی زهرا به ما است

هرجا که حرف معرفت افتاد لاجرم

شاعر نوشت اول خط «صاحب کرم»

صاحب کرم اگرچه به ظاهر شود ذلیل

اما به ذهن مردم دنیاست محترم

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید

دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌‌رسد

اسفندِ وقت آمدنش را بیاورید

روضه‌خوان‌ها غالباً وقتی به منبر می‌‌رسند

با همان یک یا حسین از سر به آخر می‌‌رسند

روضه‌ها را از پسر تحویل بابا داده و

از سر بر نیزۀ بابا به دختر می‌‌رسند