السلام ‌ای حقیقه الزینب

السلام ‌ای حبیبه الزینب

ای حریم تو مهبط الانوار

وی وجود تو مخزن الاسرار

آتش کسی به بال کبوتر نمی‌زند

مردی تشر به کودک مضطر نمی‌زند

سیلی کسی به صورت دختر نمی‌زند

گم‌گشته را که خصم مکرر نمی‌زند

آرام جان خسته‌دلان، پیکرت کجاست؟

جانم به لب رسیده پدر جان، سرت کجاست؟

جسمت اسیر فتنۀ یغماگران شده

پیراهن امانتی مادرت کجاست؟

بابا بنگر روی به‌هم‌ریخته‌ام را

وا کن گره موی به‌هم‌ریخته‌ام را

دیگر رمقی نیست به رویت بگشایم

چشم تر کم‌سوی به‌هم‌ریخته‌ام را

پنهان به خاک کردم رازی به آب دیده

با کس نمی‌توان گفت سرّ دل رمیده

وقت سحر دعایم شد عاقبت اجابت

بر شام تار ما هم سر زد شبی سپیده

شد قامت پیغمبر از این اجر خمیده

بر صورت معصوم تو زد زجر، کشیده

بعد از تو به هرکس که ستم دید به ناحق

گفتیم خدا رحم کند، «زجر کشیده»

شعله‌های خیمه‌ها موی سرش را بگذریم

رد این زنجیرها بال و پرش را بگذریم

یک پدر با چشم‌هایی نیمه‌باز از روی نی

سیلی زجرآوری بر دخترش را بگذریم

ویران‌سرایم امشب، شد میهمان‌سرایم

اینجا که خیزران نیست، قرآن بخوان برایم

هر شب صدات کردم، امشب دعات کردم

یا در برم بمانی، یا همرهت بیایم

امشب به دامن من، خورشید آرمیده

یا ماه آسمان‌ها، در کلبه‌ام دمیده

دختر همیشه جایش، آغوش گرم باباست

کس روی دست دختر، رأس پدر ندیده

گفتم به دست خویش بغل می‌‌کنی مرا

دست نبوده‌ات جگرم را کباب کرد

بود آرزوی من که ببوسم لب تو را

زخم لب تو، آرزویم را خراب کرد

خشکی چشم پشیمان مرا دریابید

به غباری سر مژگان مرا دریابید

من اویسم ز قرن آمدم، آقایم نیست

چشم‌های تر حیران مرا دریابید

گرفتم، از خود زهرا گرفتم

نه یک حاجت، که یک دنیا گرفتم

به لطف دست‌های کوچک تو

من امشب کربلایم را گرفتم