این قافله هر چه شتابش بیشتر شد

دل‌شوره‌های آفتابش بیشتر شد

جای تمام نخل‌ها، لشگر درآمد

با هر قدم یعنی سرابش بیشتر شد

یک کاروان دل، همره دلبر رسیده

زینب بیا که منزل آخر رسیده

یاران فرود آئید، این وادی طور است

وعده ز سوی حضرت داور رسیده

رنگ‌ها رنگ خزان است، بیا برگردیم

این سفر بار گران است، بیا برگردیم

صحبت از جایزه و ملک ری و گندم بود

خواهرت دل‌نگران است، بیا برگردیم

در سکوت شکستۀ صحرا

کاروانی ز دور شد پیدا

کاروان عشیرۀ سادات

کاروان قبیلۀ طاها

آمدی ‌ای حاجی کرب و بلا، حجت قبول

سر در آوردی چرا از نینوا؟ حجت قبول

صاحب کعبه! چرا از کعبه آواره شدی؟

کعبه‌ات اینجاست ‌ای خون خدا؟ حجت قبول

ای امیرالحاج! قلبم بی‌قراری می‌‌کند

تا که از غصه نمیرم، گریه یاری می‌‌کند

جان من کمتر بگو، کرب و بلا، کرب و بلا

نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌‌کند

می‌سوزم و چون آتشی در احتراقم

آه ‌ای اجل از چه نمی‌آیی سراغم؟

این دشت نیت کرده یارم را بگیرد

ای مرگ مرهم شو بر این زخم فراقم

نینوا دشت بلا، غاضریه، کرببلا

زینبم غم نخوری، منزل آخر اینجاست

کربلایی که به من وعدۀ آن را دادند

جدم و مادرم و حضرت حیدر، اینجاست

لحظۀ پر زدن ما به نظر نزدیک است

راه عرش از دل صحرا چقدر نزدیک است

در دل خیمه بیایید همه جمع شوید

همه را سیر ببینم که سفر نزدیک است

بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت یوسف‌ترین شهید خدا، پیرهن نداشت او رفت تا که زنده کند رسم عشق را از خود گذشته بود، غم ما و من نداشت

عزیز فاطمه! بر کربلا خوش آمده‌ای

خلیل آل علی! بر منا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است

شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

کاروان آمده از راه، پر از ماه

چنان که طرفی در قرق جون و حبیب است و بریر است

و در آن سو طرفی در قرق نافع و سعد است و زهیر است

نفس کرببلا زیر قدم‌های علی اکبر و عباس فرورفت