زیر نور کمی از ماه، بدن‌ها پاره

خیمه‌ها سوخته، جمعی ز حرم آواره

آن طرف‌تر تن هجده گل زهرا بی سر

این طرف مقنعه و چادر و چندین معجر

آمده موسم تنهایی و حیران شده‌ام

دادم از دست تو را، سخت پریشان شده‌ام

رفتی و بعد تو من پاره گریبان شده‌ام

نظری کن چقدر بی سر و سامان شده‌ام

به آه، دود دلش را به آسمان می‌داد

به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کرببلا، چشم او سیاهی رفت

فقط به این تن بی جان، حسین جان می‌داد

تمام دشت به حالم نظاره می‌کردند

به یکدگر پی غارت اشاره می‌کردند

برای بردن یک گوشوارۀ ناچیز

حرامیان به خدا گوش پاره می‌کردند

وقتش شده فردای مرا پس بدهید شیرینی رویای مرا پس بدهید

انگشتر و گوشواره‌ام مال شما انگشتر بابای مرا پس بدهید

بعد از پدرم رو به حرم آوردند

صد زخم روى بال و پرم آوردند

ای کاش که می شد به پدر می‌گفتم

با رفتن او چه بر سرم آوردند

شاهی که دلش اسیر یک تاج نبود جای قدمش مگر که معراج نبود؟

جز پیرهن کهنه به تن داشت مگر؟ والله، که مستحق تاراج نبود

سرش به نیزه، به گل‌های چیده می‌ماند

 به فجر از افق خون دمیده می‌ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا  

به نخل سبز ز ماتم تکیده می‌ماند

گفت راوی که در سپاه یزید

دل بدتر ز خاره هم دیدم

غارت مال دیده بودم من

غارت گوشواره هم دیدم

گویی که تنگ بوده زمین از برای تو

کاین­سان به روی نیزۀ اعداست، جای تو

یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم

قربان مهربانی و مهر و وفای تو!

آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

چون ز کار قتل شه پرداختند

                        سوی خرگاهش به غارت تاختند

حمله بردند از سر خیره‌سری

                        جُسته سبقت هر یکی بر دیگری،