دروازه ورودی شهر است و ازدحام بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام این ازدحام و هلهله‌ها بی دلیل نیست یک کاروان سپیده رسیده به شهر شام
مثل نماز مثل دعا صبح و ظهر و شام
ارباب را زدیم صدا صبح و ظهر و شام
روضه به روضه گریۀ ما فرق می‌کند
چون فرق بین نافله‌ها صبح و ظهر و شام
هیچ کس در شام با دردانه‌ات همدم نشد
هیچ کس جز عمه زینب همدم دردم نشد
حرف‌های عمه مرهم بود بر زخمم، ولی
هیچ کس بر زخم‌های عمه‌ام مرهم نشد
بوستانِ لاله‌رویانِ حجیز
شد ز تاراج خزان، چون برگ‌ریز
کوفیان بستند بار قافله
بانوان را شد به گردون، غلغله
کاروان بر ماه خود، دل بسته بود
خصم، بهر کوچ، محمل بسته بود
جان هر یک بارها می‌شد فدا
تا از آن خونین‌بدن گردد جدا
ساربان زد چون که بانگ «الرّحیل»
عشق، خود آن کاروان را شد دلیل
چون سواری، نوبت بانو رسید
جامۀ صبر و شکیبایی درید
بر یتیمان حسین از یاوری
کرد زینب، التفات مادری
دیده را از اشک خونین، پاک کرد
درد خود را در دل خود، خاک کرد
ای به خون غلتان، شهنشاه جلیل!
خیز از جا کآمد ایّام رحیل
کاروان اینک بُوَد عازم به شام
بهر ساز و برگ ما بنْما قیام
کاروان در شام آمد، شب رسید
نوبتِ ذکرِ غمِ زینب رسید
السّلام! ای آیۀ صبر جمیل!
السّلام! ای گوهر پاک و اصیل!
ای رسول خون اولاد رسول!
ای بتول پاک دامان بتول!
مام ایمان، خواهر «حقّ‌الیقین»
دخت زهرا، دخت قرآن، دخت دین
زینب! ای آیینه‌دار کربلا
ای رسول دشت سرخ نینوا
ای حسینِ دیگری اندر مصاف
ای زبانت، ذوالفقار بی‌غلاف
کیست زینب؟ محرم بزم حضور
روی او تفسیری از الله نور
چون به دنیا آمد آن فرخنده‌‌زن
شد به گیتی نور حق، پرتو‌فکن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
