خواهم اگر به آن قد و بالا ببینمت باید تو را به وسعت صحرا ببینمت تکه به تکه جسم تو را جمع کردم و می چینمت به روی عبا تا ببینمت

سلام کرد و نشان داد جای سلسله را

چه بی مقدمه آغاز می‌کند گله را

نه از سنان و نه از شمر گفت نه خولی

بهانه کرد فقط طعنه‌های حرمله را

بر سینۀ خود می‌فشارم زانوی غم را

وقتی که بی تو باز می‌بینم محرم را

صاحب عزا با دست‌های خویش کوبیدی

بر روی دیوار کدامین خانه پرچم را

کوچک‌ترین دلیر پس از شیرخواره بود

طفلی که در سپهر شجاعت ستاره بود

هرچند که اجازۀ جنگاوری نداشت

آماده باش، منتظر یک اشاره بود

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت

آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان

بیشتر می‌‌شود انگار غم پنهانت

کنون که بال زدم در دیار شیدایی

مسلم است برایم تو نیز اینجایی

چه کربلاست که وقتی خداست زائر آن

تو در معیت اجداد خویش می‌آیی

حالا که دیگر جا نماندم اربعین را

می‌بوسم از جان جای جای این زمین را

این خاک که این روزها بوسیده در راه

صحن کف پاهای یاری نازنین را

قبل از آنکه بنویسند جزای همه را

می‌سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قدر است ولی قدر نمی‌دانیمت

که تو باید بدهی اجر و سزای همه را

اگر یتیم و فقیر و اسیر آمده‌ایم به آستانۀ نعم الامیر آمده‌ایم دوباره با سبد دست‌های خالی‌مان به شوق آن کرم دستگیر آمده‌ایم

اندازۀ دوماه عزا غم گرفته‌ام

چشمم گواه این دل ماتم گرفته‌ام

پیراهن سیاه تنم را شب فراق

بر سینه‌ام نهاده و محکم گرفته‌ام

بگیر جان مرا بر همین تراب حسین


که جان بگیرم از این لطف بی­حساب حسین


نه نای ماندن دارم نه پای برگشتن


مخواه اینکه بمانم در این عذاب حسین

دلم شور می‌زد که از دور دیدم

دو پیغام سرخ از بیابان رسیدند

سوارانی از کوفه و غصه‌هایش

که پیغمبر روضۀ یک شهیدند