من که اشک دیدگان را همچو دریا کرده‌ام

سینه را سوزان ز داغ پور زهرا کرده‌ام

بر سپهر دیده‌ام اختر فشانم روز و شب

ماه را قربانی خورشید طاها کرده‌ام

تیغی که جدا دو دست عباسم کرد

دیدی که چه با خاطرِ حساسم کرد

این تیغ، مدینه با غلافی سنگین

نیلوفر پژمرده گل یاسم کرد

هر کس که بر لقای مدینه نمی‌رسد

بر گوش او ندای مدینه نمی‌رسد

بیمار آرزوی وصال مدینه‌ام

یا رب چرا شفای مدینه نمی‌رسد

زمین و آسمان در شور و شین است

عجب شوری به پا در عالمین است

غم امّ‌البنین شد اخگر جان

عزای یک عزادار حسین است