با تضرع ایستاد و رو به رویش حرف زد

با خدای خویش از راز مگویش حرف زد

دست بر زیر محاسن برد و گفتا: پیشکش

از خطوط صورت و زیر گلویش حرف زد

بر دل بی‌درد ما غم لطف کن

زخم دل را باز مرهم لطف کن

بر کویر چشم‌های خشک ما

چشمه‌ای مانند زمزم لطف کن

از سر دارالاماره روی بام

می‌دهم بر محضرت مولا، سلام

چشم بد از دور چشمان تو دور

سایه‌ات بر اهل عالم مستدام

شهر در امن و امان است، همه خوابیدند

مردمانی که غریبی تو را می‌‌دیدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز می‌‌خواندی

لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

لحظۀ پر زدن ما به نظر نزدیک است

راه عرش از دل صحرا چقدر نزدیک است

در دل خیمه بیایید همه جمع شوید

همه را سیر ببینم که سفر نزدیک است

وقتی که در دور و برت لشگر نباشد

وقتی برایت یک نفر یاور نباشد

وقتی که هَل مِن ناصر تو بی جواب است

وقتی که شرم از سبط پیغمبر نباشد

باید اول خانه را در می‌‌‌زدند

از در و دیوار بالا آمدند

پیر ما مشغول با معبود بود

روی چشمش چشمه بود و رود بود

اینجا همه چیز می‌شود آماده

هر کس پی حل مشکلم افتاده

اینجا همه منتظر که لب باز کنم

تا هر چه نیاز دارم ابراز کنم

کرم می‌ریزد از دستان لطفت بی امان دائم

کسی را این چنین هرگز ندیدم مهربان دائم

از آن لب‌ها که می‌بوسید پیغمبر دعایی کن

که مدح تو بجوشد از دل ما بر زبان دائم

من گریه برایت نکنم می‌میرم

یک روز صدایت نکنم می‌میرم

من داغ جگر سوز غریبی تو را

با اشک روایت نکنم می‌میرم

ساعات بعد از داغ پیغمبر شروع شد

با رفتنش صد قصه دیگر شروع شد

دلشوره ‌هایش یک به یک معنا گرفت و

از آنچه می‌ترسید پیغمبر شروع شد

در بسترش نشسته فقط آه می‌کشد

با چشم خیس نالۀ جانکاه می‌کشد

در بسترش نشسته سرش درد می‌کند

می‌سوزد از درون جگرش درد می‌کند