نوای ناله و غم‌ها: رقیه

گرفته کاروان دم: یا رقیه

رسیده اربعین بی‌قراری

همه برگشته‌اند اما رقیه

با نالۀ یا حسین بی‌تاب شدی

از داغ لب تشنۀ او آب شدی

با زمزمه‌های «أو سمعتم بغریب»

یک عمر تو روضه‌خوان ارباب شدی

ای کوثر بی‌قرینۀ ثارالله

آرام و قرار سینۀ ثارالله

در صبر و شکوه و استقامت، یکتا

آیینۀ حق! سکینۀ ثارالله

در جمع ملائک مقرب هستی

از روز ازل فاطمه‌مذهب هستی

شد محو جمال کبریایی جانت

محبوب دل حسین و زینب هستی

جان‌بخش‌تر ندیده کسی از تبسمت

جان جهان! فدای سلامٌ علیکمت

آب حیات زمزمه‌های زلال توست

جان می‌دهی به قلب بشر با ترنمت

عطش را تو بهانه کردی ای جان که باشد دل بریدن از تو آسان

گرفتی از پدر اذن شهادت تو با بوسه بر آن لب‌های عطشان

خدایا عمر من پایان گرفته؟ و یا باران اَلرَّحمان گرفته

مگر این دشت اِحیا دارد امشب؟ که هر نیزه به‌ سر قرآن گرفته

چشمان تو غرق خون و لب‌ها پر آه آتش به دلت شراره می‌زد ناگاه

هر قطرهٔ خون روی لب تو می‌گفت: لا یوم کَیَومِکَ أباعبدالله

از هرچه به غیر تو رها، می‌آییم

با عشق تو در شور و نوا می‌آییم

می‌آیی و پشت سرت ان شاالله

از صحن نجف به کربلا می‌آییم

اسفند و گلاب و آب و قرآن...رفتند

با پای پیاده زیر باران رفتند

جان از تن من رفت و تماشا کردم

من ماندم و اشک و آه، یاران رفتند

یکباره از تعلق دنیا رها شدی

خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلوع کرده یقین دوبار‌ه‌ای

از جنس نور بودی و محو خدا شدی

دست در دست باد می‌‌ریزد

به روی شانه گیسوان سپید

موج در موج می‌‌تراود نور

از دو چشمش، دو چشمۀ خورشید