از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد

و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد

به نور ناب نگاه چهارده خورشید

وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد

زلال ناب ولایت به جان من نوشاند

سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد

حس می‌کنم در مرقدت عطر دعا را

عطر توسل‌های در باران رها را

آهم کبوتر می‌شود تا گنبد تو

می‌آورد فریادهای یا رضا را

از روزهای قافله دلگیر می‌شوی

هر روز چند مرتبه تو پیر می‌شوی؟

در شام شوم زخم زبان‌ها چه می‌کشی؟

کز روشنای عمر خودت سیر می‌شوی

در این غروب غریبی ببین کواکب را

به روی نی سر زخمی نجم ثاقب را

بخوان به لحن حروف مقطعه امشب

حدیث غربت زینب، بخوان مصائب را

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست

از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شب‌ها که سر به سردی این خاک می‌نهم

کو دست مهربان نوازشگری که نیست

شانه‌های زخمی‌اش را هیچ کس باور نداشت

بار غربت را کسی از روی دوشش برنداشت

در نگاهش کوفه کوفه غربت و دلواپسی

عابر دلخسته جز تنهایی‌اش یاور نداشت

در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین

در هر عزای دل شکنی فَابکِ لِلحُسَین

در خیمۀ مراثی و اندوه اهل بیت

قبل از شروع هر سخنی فَابکِ لِلحُسَین

بعد از سه روز پیکر سرخش کفن نداشت یوسف‌ترین شهید خدا پیرُهن نداشت از بس که نیزه خون تنش را مکیده بود حتی توان و قدرت ناله زدن نداشت