این روزها غم تو مرا می‌کشد حسین

شب‌های ماتم تو مرا می‌کشد حسین

تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست

سرخی پرچم تو مرا می‌کشد حسین

شده زخم دل من سخت کاری

که از دستم نیامد هیچ کاری

به پیش چشم من در بارش سنگ

چه تکریمی شد از لب های قاری

با دست تهی و کوله باری از آه

این بار هم آمده گدایت از راه

از کار دلم گره گشایی فرما

با دست سه سالهٔ اباعبدالله

خزان شد پیش چشمم باغی از یاس

منم تنها در این هنگام حساس

مهیای سفر هستم ولی آه

ندارم محرمی، برخیز عباس

فدای اشک‌هایت خواهر تو

مرا کشته نگاه آخر تو

کمی آهسته‌تر تا جای مادر

بگیرم بوسه‌ای از حنجر تو

قنوتت: روی دستت اصغرت را ...

رکوعت: خم شدی تا اکبرت را ...

نهادی صورتت را بر روی خاک

بمیرم سجده‌های آخرت را ...

نمی‌شد آن همه اندوه تسکین

مگر با «یا غیاث المستغیثین»

ربوده صبر او را اشتیاقِ

 ملاقات خدا با روی خونین

به موج خون رها در قتلگاهی

به سوی آسمان داری نگاهی

نمی‌افتد ز لب‌هایت نوایِ

«الهی یا الهی یا الهی»

با شیون و اشک و ناله بر می‌گردند

رفتند چو یاس و لاله بر می‌گردند

در قافله جای آفتابی خالی ست

افسوس که بی سه ساله بر می‌گردند

آن خیمۀ بی عمود را برپا کرد

یادی ز لب سوختۀ سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش

انگار ضریح ماه را پیدا کرد

این دل شده هیأت اباعبدالله

آشفتۀ غربت اباعبدالله

یارب مچشان حرارت آتش را

بر زائر تربت اباعبدالله

آیه آیه همه دم عطر جنان می‌آید وقتی از حُسن تو صحبت به میان می‌آید جبرئیلی که به آیات خدا مانوس است بشنود مدح تو را با هیجان می‌آید