تا نغمۀ حسین نوایش به ما رسید

دادی زدیم و فضل خدایش به ما رسید

ما را نوشته‌اند شکار کمند یار

شکرخدا که زلف ر‌هایش به ما رسید

ماه عزا آمد دل عالم گرفته

زهرا بنی یا بنی دم گرفته

هرکس به هر نحوی عزادار شما است

حتی خدا در عرش خود ماتم گرفته

باید به محله رنگ ماتم بزنم

بر سر در خانه، چوب پرچم بزنم

ایام غم و سیاه‌پوشان شماست

بگذار سیاهی محرم بزنم

به لبت غیر ثنا گفتن معبود نبود

در صدای تو به جز نغمۀ داوود نبود

راه افتادی و من پشت سرت می‌گفتم

تازه داماد حرم، رفتن تو زود نبود

عمود خوردی و سرو و صنوبرم پاشید

صدا زدی که بیا، کاسۀ سرم پاشید

همینکه تا برسم قطعه قطعه‌ات کردند

قد بلند امیر دلاورم پاشید

شرم از شیون و از گریۀ ما کن، بس کن

پشت و رویش نکن اینقدر، حیا کن، بس کن

با وضو مادر من شانه به مویش می‌زد

موی سلطان مرا شمر رها کن، بس کن

کشمکش بهر پیروهن نکنید

سر غارت بزن بزن نکنید

نیزه را داخل دهن نکنید

جسم او را اگر کفن نکنید

مهرِ تو را هرکس ندارد دین ندارد

اصلا که گفته دشمنت نفرین ندارد

گیسوی پُرچینت مرا هم گیر انداخت

چینِ تو را مغرب زمین و چین ندارد

هر کجا نام تو را بردیم کوه طور شد

آفت و شرّ و بلا فوراً از آنجا دور شد

جای لب‌های تو دیشب اشک هجران خوردم و

کام من شیرین با این قطره‌های شور شد

بابا معجرم رو با خودت بیار

زَر و زیوَرم رو با خودت بیار

حالا که داری میای اگه میشه

داداش اصغرم رو با خودت بیار

باید عاشق کمی‌ضرر بدهد

در ره عاشقی جگر بدهد

پای شمع نگاه محبوبش

مثل پروانه بال و پر بدهد

نالۀ واعطشا بر جگرش می‌افتاد

آب می‌دید، به یاد قمرش می‌افتاد 

بی سبب نیست که از جملۀ بَکّائون است

اشک از گوشۀ چشمان ترش می‌افتاد