تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

هر طرف غوغای بزم شامیان

خیل خاموش غریبان در میان

آمده رأس حسین از کربلا

آفتاب افتاده در تشت طلا

پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل

تیغ آن چنان زدند که لرزید، جبرئیل

زینب به فکر آن که یتیمان اهل‌بیت

چون بگْذرند از برِ آن تشنه‌لب‌قتیل

سر زد ز شرق معرکه، آن تیغ گرمْ‌سیر

عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر

تیغی چنان فصیح، به تبیین دین حق

تیغی چنان صریح، به تفریق شرّ و خیر

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

شور تو را به کشور جان‌ها دمیده‌اند

داغ تو را به بزم جهان‌ها دمیده‌اند

سینه به سینه، داغ اهورایی تو را

در جان مردمان زمان‌ها دمیده‌اند

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

کاروان در شام آمد، شب رسید

                        نوبتِ ذکرِ غمِ زینب رسید

السّلام! ای آیۀ صبر جمیل!

                        السّلام! ای گوهر پاک و اصیل!

رایت خورشید غیرت شد بلند

                        وز فلک، آواز حیرت شد بلند

پا نهاد آن سرو‌قامت در رکاب

                        سر زد آشوبِ قیامت در رکاب

ای دل! اینک برق غیرت، منجلی‌ است

                        رقص شمشیر حسین بن علی است

رفت و با اهل حرم گفت: «الوداع»

                        جان زینب را بر آشفت، «الوداع»

آن غایت حسن و لطف و دلبندی

از یوسف مصر، دلنشین‌تر بود

در کار شریعت خداوندی

جبریل، امین و او امین‌تر بود

عالم همه غرق لطف ایزد شد

هنگام ولادت محمّد شد