داد از ستیزۀ فلک و دور اخترش!
وآن دشمنی به عترت پاک پیمبرش!
آن بردن حسین و بر او آب بستنش
وآن آب دادن از دم شمشیر و خنجرش
خونی که شد روان ز تن پُر جراحتش
امروز نافه گشته، ببویید تربتش
این خاک مُشکبو ز جگر‌های سوخته است
کز تشنگی گداخت ز اصحاب و عترتش
هنوز دشت بلا، خاک مُشکبو دارد
که در کنار، جوانان مُشک‌‌مو دارد
هنوز تیره نماید به کربلا، خورشید
که در کنار، هزار آفتاب‌رو دارد
بَریدی کو که شاه تشنه‌کام از وی خبر گیرد؟
مگر کز قتل مسلم، ترکِ این ناخوش سفر گیرد
مگر چون بشنود ظلمی که مسلم دید و طفلانش
حساب کار خویش و طفلکان خویش، برگیرد
گفت: ای دو نور دیده! خوشا روزگارتان!
بادا به کربلا، قدمی استوار‌تان!
بینید چون میان عدو، عمّ خویش را
یاری به او کنید که حق باد، یارتان!
پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه
چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه
با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد
پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه
به هر که می‌نگرم چشم پُر نمی دارد
کشیده سر به گریبانِ ماتمی دارد
اگر ستاره بُوَد، اشک حسرتی بارد
وگر سپهر بُوَد، قامت خمی دارد
زینب چون دید پیکری اندر میان خون
چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون
بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند
پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون
این جامه سیاه فلک در عزای کیست؟
وین جیب چاک گشتۀ صبح از برای کیست؟
این جوی خون که از مژۀ خلق جاری است
تا در مصیبت که و در ماجرای کیست؟
لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش
مگر که برنکشد خصم بدمنش ز تنش
لباس کهنه چه حاجت؟ که زیر سمِّ ستور
تنی نماند که پوشند جامه یا کفنش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
