ای علقمه از خروش آن مست بگو

از تشنگی و ساقی بی‌دست بگو

دیدی که چنان شکست و آهی نکشید

زیباتر از این رشادتی هست، بگو!

من مقتل سرخ لاله‌ها را دیدم

گلجوش‌ترین خاک خدا را دیدم

از آینۀ نگاه آیینی عشق

بی‌پرده تمام کربلا را دیدم

آن سر که از او رنگ شفق خون می‌ریخت

از نای بریده بر طبق خون می‌ریخت

در بزم شراب، شب‌پرستان دیدند

قرآن که از او ورق ورق خون می‌ریخت

آغوش وانکرده لبش گلفروش شد

میدان تمام وسعتی از ناز و نوش شد

«احلی من العسل» به لب یاس بوسه داد

پیشانی سپید گل، آیینه پوش شد

این شیهۀ ذوالجناح است، می‌پیچید از سوی صحرا

سم‌ضربه‌هایش پیاپی، آشفته گیسوی صحرا

می‌توفد آسیمه‌سر اسب، توفانی از شن به پا کرد

می‌پیچد آیات ظلمت، تشباد و هوی هوی صحرا

امشب ای دل بی‌قرار گریه‌ای

دامن یاسی، بهار گریه‌ای

هر نفس ساز شکفتن می‌کنی

در من آغاز شکفتن می‌کنی

یک دم ای شور بختان بمیرید

سبز و سرخ درختان ببینید

این خیابان غرق سپیدار

این همه سرخ سبزینه افکار!