در دل من داغ‌ها از لاله‌هاست

همچو نی در بند بندش ناله‌هاست

با خیال لاله‌ها صحرانورد

راه می‌پوید ولی با پای درد

همره شدند، قافله‌ای را که مانده بود  

تا طی کنند مرحله‌ای را که مانده بود

با طرح یک سؤال، به پاسخ رسیده‌اند  

حل کرده‌اند مسئله‌ای را که مانده بود

روح بزرگش دمیده ا‌ست، جان در تنِ کوچک من

سرگرم گفت‌و‌شنود است، او با منِ کوچک من

وقتی که شب‌های تارم، در آرزوی سپیده ا‌ست

خورشید او می‌تراود، از روزنِ کوچک من

کربلا را می‌سرود این بار، روی نیزه‌ها

با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها

نینوایی شعر او از نای هفتاد و دو نی

مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ها

می‌وزد در کربلا، عطر حضور از قتلگاه

می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه

برگ‌ریزان ا‌ست و پاییزان، در این توفان رنگ

کاروانی می‌کند گویا عبور از قتلگاه

آتش چقدر رنگ‌پریده است، در تنور

امشب مگر سپیده دمیده است، در تنور؟

این ردّ پای قافله‌ی داغ لاله‌هاست؟

یا خون آفتاب چکیده ا‌ست، در تنور؟

ای اسب بی‌صاحب من! برگرد، کاری ندارم

می‏خواهم این جا نباشی، وقتی که جان می‏سپارم

می‏دانی، ای اسب زخمی! هنگام کوچم رسیده ا‌ست

گاه وداع من و توست، دیگر مجالی ندارم

چنگ می‌زد بغض غربت، بر گلوی خیمه‌ها

شطّی از خون بود جاری، روبه‌روی خیمه‌ها

گردبادی بود پیدا، در کنار قتلگاه

ذوالجناح آسیمه‌سر می‌تاخت، سوی خیمه‌ها

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

چون که «عابس»، گرمی هنگامه دید

خون غیرت در رگ جانش دوید

گفت با خود: مَرد باید بود، مَرد

خوش بُوَد از مرد، استقبال درد

فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان

حیرت‏فزای طور شود، جلوه‏زارمان

فردا که کهکشان تجلّی ا‌ست، نیزه‏‌ها

گَردش کند زمین و زمان بر مدارمان

دیده‌‏ام در کربلای دست تو

عالمی را مبتلای دست تو

کربلا این ‌قدر شیدایی نداشت

بی‌تو و بی‌ماجرای دست تو