عشق تو فزون ز ممکنات است حسین

خون از عطشت دل فرات است حسین

در عرصۀ کربلا به راه معشوق

کاری کرده که عقل مات است، حسین

خنجر شمر به خون شه خوبان تشنه

حنجر شه بدم خنجر بُرّان تشنه

من چو خضرم و فُراتست اگر آب حیات

خضر کی مانده به سرچشمۀ حیوان تشنه؟

یکتا گهری ز صدر دین افتده

آویزۀ عرش بر زمین افتاده

افسوس که در واقعۀ کرببلا

از خاتم انبیا نگین افتاده

گر دعوت دوست می‌شنودم آن روز

من گوی مراد می‌ربودم آن روز

آن روز که بود روز هل من ناصر

ای کاش که ناصر تو بودم آن روز

چو اَعدا دید قاسم را که در گردن کفن دارد

همه گفت از ره تحسین: عجب وجه حسن دارد!

رُخش چون پرتوافکن شد در آن وادی، فلک گفتا:

خوشا حال زمین را، کو مَهی در پیرهن دارد

لبش پژمرده، همچون گل ز سوز تشنگی، امّا:

تو گویی چشمۀ کوثر دراین شیرین دهن دارد

یم فاطمی، دُر سرمدی، گل احمدی، مه هاشمی                                               ز سرادقات محمدی طلعت ظهور جلالتی

به سما قمر، به نبی ثمر، به فاطمه دُر، به علی گهر                                              به حسن جگر، به حسین پسر، چه نجابتی، چه اصالتی

عشق بازی کار هر شیاد  نیست                        

این شکار، دام هر صیاد نیست

عاشقی را قابلیت لازم است     

طالب حق را حقیقت لازم است  

خرم دلی که منبع انهار کوثر است

کوثر کجا ز دیدۀ  پر اشک بهتر است

نام حسین و کرببلا هر دو دلرباست

نام علی اکبر از آن دلرباتر است

تو کیستی که گرفتی به هر دلی وطنی

که نه در انجمنی نه برون ز انجمنی

جگر خراش عقیقی خراش بر جگری

سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی