از خیمه‌گاه زخمی‌ آب دود حریق العطش تا عرش می‌رفت _ امداد را _ پیچیده در شولای طوفان مردی به نام آبی دریا به شط زد ....

هشدار که یار ناامیدی نشوی

زنهار که غرقه در پلیدی نشوی

رفتند حسینیان و گلگون کفنان

هشدار در ین عرصه یزیدی نشوی

یاری که پر از خون جگر شد جامش

این بود به روز واپسین پیغامش

آن کس که ره حسین  را می‌پوید

شهد است شرنگ عاشقی در کامش

بنگر که چگونه من رها کرد و گذشت

از خویش بریده، عزم ما کرد و گذشت

«هل من» چو شنید پای در راه نهاد

بر خون حسین اقتدا کرد و گذشت

آلاله خجل، ز روی کلام تو شد

گلگونه شفق ز برکت نام تو شد

رفتی به ره حسین  و در آخر کار

گلزخم گلوله، زیب اندام تو شد

روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت

نهر حرکاتش از عطش پر می‌رفت

یک جوی از آن مشت عطش سوز زلال

آهسته به آبیاری حر می‌رفت

دریا به طلب از برهوت تو گذشت

یک قافله نعره در سکوت تو گذشت

آن روز اگر چه تشنه بودی ‌اما

صد رشته قنات از قنوت تو گذشت

لب تشنه‌ام از سپیده آبم بدهید

جامی ز زلال آفتابم بدهید

من پرسش سوزان حسینم، یاران

با حنجرۀ عشق جوابم بدهید

دیروزت اگر رو به قتال آوردیم

در پاسخ تو زبان لال آوردیم

امروز به خیمه گاه آن دعوت ناب

صد علقمه لبیک زلال آوردیم

بشتاب، برادر دلیرم بشتاب

عباس تویی تازه فراتی دریاب

چون بود شهید عشق در کرب و بلا

لب تشنۀ لبیک، نه لب تشنۀ آب

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید

از نای زمانه  نعرۀ  لا جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه

خون بود که در جواب بابا جوشید

آن دم که به سوی رزمگه باره کشید

آن نعرۀ عاشقی دگر باره کشید

لبیک گلوی کودک شش ماهه

خون بود که تا ستاره فواره کشید