تو را تا دیده‌ام محو جمال کبریا دیدم
تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم
تو را در سجدۀ باران و بر سجّادۀ صحرا
به هنگام قنوت برگ‌ها، در «ربّنا» دیدم
مطلوب تمام اولیاء، مطلب اوست
آیات توکّل و رضا بر لب اوست
رایات قیام و صلح و صبر و ایثار
بر دوش حسین و حسن و زینب اوست
نسیم صبح! بگو چشمه‌ی گلاب، کجاست؟
صفای آیینه‌ها و زلال آب، کجاست؟
بنفشه‌ها همه از باغ لاله می‌پرسند:
که بی‌قرار‌ترین روح انقلاب، کجاست؟
مدینه! کاروانی سوی تو با شیون آوردم
ره‌آوردم بُوَد اشکی که دامن‌دامن آوردم
مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم
نیارد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم
ای فروغت، چلچراغ محفلم، یک اربعین!
دولت وصل تو را من مایلم، یک اربعین
ای گل صد برگ زهرا! از شقایق‌ها بپرس
داغ هجرانت چه کرده با دلم، یک اربعین
ای کاش اشک دیده‌ی من، بسترم نبود!
چون شمعِ سینه‌سوخته، خاکسترم نبود
بود اوّل مصیبت من، حسرت فراق
یعنی که داغ هجر، غم آخرم نبود
بگْذار که گلْ‌‌فرش کنم خانه‌ی خود را
جای قدم دلبر جانانه‌ی خود را
ساقی شده مهمانم و با برق نگاهش
تسکین دهم امشب، دل دیوانه‌ی خود را
«از خیام سوخته، خاکستری جا مانده بود»[i]
از پرستو‌ها، فقط مشت پری جا مانده بود
از بهاری سبز، هفتاد و دو سرو سرفراز
از تمام عشق، نخل بی‌سری جا مانده بود
باغ می‌سوزد در آتش، ای دریغا! آب نیست
فصل بی‌آبی است این جا، غنچه‌ها را تاب نیست
ظلم این نامحرمان، ما را از او محروم ساخت
ور نه بی‌‌مهر و وفایی، در نهاد آب نیست
دو گل از بوستان مصطفی خوابیده‌اند، این جا
دو طفل نازنین، خواب پریشان دیده‌اند، این جا
دو گلبرگ تَر، از گل‌های حُسن یوسف زهرا
دو غنچه از گلستان وفا را چیده‌اند، این جا
دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده است
دو ماه، جامۀ احرام ما، سیاه شده است
حکایت دل ما و غم غریبِ حسین
حدیث جاذبۀ کهربا و کاه شده است
ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق!
باز بیا سر کنیم، قصّۀ گلزار عشق
قصّه شنیدم که دوش، تشنه‌لبی گل‌فروش
بُرد گلی سبزپوش، هدیه به بازار عشق
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
