ای خدای عشق و ای سلطان جود!

از وجودت، عشق آمد در وجود

ای سلیمان عزیز دشت عشق!

وی سرت تابان ز شرق تشت عشق!

کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

هفت شهر عشق چون گردید طی

ناقه‌ها را عاشقان کردند پی

یعنی از شام خراب، آن کاروان

آمد اندر نینوای عاشقان

پرده‌پوشان شد خرابه، جایشان

منزلی بی‌سقف شد، مأوایشان

شمع آن جمع پریشان، آه دل

آه دل بسته به سینه، راه دل

تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

خطبه‌هایی را که زینب ساز کرد

مشت دشمن، پیش مردم باز کرد

مستی شب رفت و روز آمد پدید

خود از آن مستی به هوش آمد یزید

شه به حال جذبه، گرم سِیر شد

عشق یارش، رهنمون بر دیر شد

کای مسیحادم! قدم را خیر کن

یک شبی هم منزل اندر دیر کن

کاروان عشق چون شد سوی شام

هم‌چو شب شد تیره از غم، روی شام

کاروان عاشقان افتاد راه

شد ز کوفه، جانب شام سیاه

با دلی غم‌پرور و زار و ملول

شد به کوفه، عترت پاک رسول

یک طرف سرها همه رخشنده بود

نور بر اطراف خود بخشنده بود

سرّ حق، سر بر کف و سرگرم سِیر

هم ز خود بیگانه گشته، هم ز غیر

بر سر سودایی‌اش، سودای دوست

سر به کف بگْرفته و جویای دوست

بود در پیمان حق، آن شاه عشق

تا زند در کربلا، خرگاه عشق

شه به پیش و هم‌رهان او ز پی

چون «بنات‌النّعش»، دنبال جدی

بندگی کن، بندگی در راه عشق

تا شوی آگه ز عبدالله عشق

«انّی عبدالله، آتانی الکتاب»

رو فروخوان زآن کتاب مستطاب