چشمی که رزق اشک جاری را ببیند قطعاً بهشت رستگاری را ببیند

عمر شکوفه، از خودش تا میوۀ خوب باید که باران بهاری را ببیند

زرد و کبود و سرخ شد اما هنوز هم دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوبار‌ه‌ای از راه می‌رسد با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم

رسید وقت رسیدن به ضربه‌های کسی    شکست حنجـره اما به زیر پای کسی

آهای خنجـر کهنه! نمی‌شود نبری؟ نمی‌شود که بمیرد کسی به جای کسی؟

تا سحر مانده تو خورشید درخشان شده‌ای؟

گل آغوش من سوخته دامان شده‌ای؟

مادرم تاب ندارم که ببینم خاری

رفته در پات و کمی غمزده از آن شده‌ای

باران گرفت و چشم من از اشک سر رفت

تا بین مقتل این نگاه در به در رفت

با ضربۀ یک نیزه افتاد و زمین خورد

آن تیرهای نیمه‌جانش تا به پر رفت

چشم‌هایش همه را یاد مسیحا انداخت

در حرم زلزلۀ شور تماشا انداخت

هیچ چیزی که نمی‌گفت فقط با گریه

جلوی پای عمو بود، خودش را انداخت

با تعجب همه دیدند غم بدرقه‌اش

کوه طوفان‌زده را یک تنه از پا انداخت

ای دست تو تلاطم امواج آب‌ها

ای سایه‌ات نبود همه اضراب‌ها

"فهمیده‌اند جاذبۀ توست علّت"

نشکستن غرور زمین از شهاب‌ها

جان می‌­تپد از خوبی یاری که گرفتیم آقای کریم است نگاری که گرفتیم

پاکیزه شد آیینۀ محراب سحرها رفته غم آن گرد و غباری که گرفتیم

از ثانیه تا ثانیه‌اش عطر بهشت است با این همه احساس بهاری که گرفتیم

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد

هیچ کس حدس نمی‌زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی‌خواست؛ فرات

یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد؟

ای دل از این نداری خود دست برندار

 از چشم نوبهاری خود دست برندار

 یعنی ز وضع جاری خود دست برندار

 از حُسن هم‌جواری خود دست برندار

خوش به حال دل من مثل تو آقا دارد

بر سرش سایۀ آرامش طوبا دارد

با شما آبرویی قدر دو دنیا دارد

پای این عشق اگر جان بدهم جا دارد

زرد و کبود و سرخ شد امّا هنوز هم

دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوباره‌ای از راه می‌رسد

با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم