از دین به جای حلم تفاخر گرفته‌ام

اوصافی از قبیل تحجر گرفته‌ام

در منجلاب کبرو حسد گیر کرده‌ام

حس می‌کنم که بوی تنفر گرفته‌ام

 کشتی شکسته‌ایم که بی تاب مانده‌ایم

 آشفته در تلاطم گرداب مانده‌ایم

 رحمی کن ای اجل، که طواف حرم کنیم

 درحسرت زیارت ارباب مانده‌ایم

آیینه زاده‌ام که اسیر سلاسلم

هجده ستاره بر سر نیزه مقابلم

ما را زدند مثل اسیران خارجی

دارم هزار راز نگفته در این دلم

چشم همه به سمت زنان یا به نیزه‌هاست

غمگین‌ترین سوارۀ مجروح محملم

قسمت این بود بال و پر نزنی

مرد بیمار خیمه‌ها باشی

حکمت این بود روی نی نروی

راوی رنج نینوا باشی

چقدر گریه کردی آقاجان!

مژه‌هایت به زحمت افتادند

قمری قطعه قطعه را دیدی

ناله‌هایت به لکنت افتادند

 کاش ما هم کبوترت بودیم

 آستان بوس محضرت بودیم

 کاش با بال‌های خاکی‌مان

 لااقل سایه گسترت بودیم

جنجال بود و...

لب تشنه‌ای درگوشۀ گودال بود و...

چه شب شاعرانه‌ای داری!؟

قلم و باده و رطب داری

شب شعر بلند عاشورا ست

غزل بندگی  به لب داری

این راز پُر از عذاب پیشت باشد

تصویر من ِ خراب پیشت باشد

شاید که محرّمت نبودم آقا!

این اشک، علی الحساب پیشت باشد

در عشق اقتدا به اویس قرن کنیم

این دیده را ز اشک، عقیق یمن کنیم

امسال هم تمام پس‌ انداز گریه را

قسمت شده که خرج سیاهی زدن کنیم

رو نزن؛ گوششان کَر است امشب

 با غم بی کسی مدارا کن

 همه دارند می‌روند آقا

 بی صدا گریه کن، تماشا کن

خـــاطراتش قشــنگ و زیبا بود

عطر سیب و اقاقیا می‌داد

روزهای خوشش دگرگون شد

گـــذرش تــا بـه کـــربلا افتــاد

ای لاله، پیش مرگ چمن می‌شوی چرا؟

 راضی به حُکم چیده شدن می‌شوی چرا؟

 این چشم خیس و چادر خاکی ِ من که هست...

 آشفته حال ِغسل و کفن می‌شوی چرا؟