اى سر خونین که با ما هم‌جوارى می‌کنى!

 باز هم در یارى دین، پافشارى می‌کنى

غیرت اللَّه! غیرتت نازم که بعد از مرگ هم

 با سر از ناموس قرآن، پاس‌دارى می‌کنى

دلم گرفته و خواهم که باز گریه کنم

 چو شمع سوزم و در سوز و ساز گریه کنم

گره به کارم و چون اهل درد می‌نالم

 نیازمندم و چون اهل راز گریه کنم

اى تنت در خاک و خون غلتیده از شمشیرها!

 پیکر عریان تو پوشیده از شمشیرها

چشم‌هاى جوشنت گرییده خون از تیرها

 زخم‌هاى پیکرت خندیده از شمشیرها

ارباب بی‌کفن! به تن اطهرت سلام!

بر جسم پاره پاره، تن بی‌سرت سلام!

بر زخم لب گشوده‌ی پیشانی‌ات درود!

بر رگ رگ جدا شده‌ی حنجرت سلام!

امشب اى ماه! بر نمی‌آیى

 ز چه رو جلوه‌گر نمی‌آیى؟

همه جا را گرفته ظلمت شب

 مگر اى ماه! بر نمی‌آیى؟

در زمین آویزه‌ی عرش اله افتاده بود

 یا تن خون خدا در قتلگه افتاده بود

پیکر سبط نبى در بحر خون بُد غوطه‌ور

 یا که بر خاک سیه، عرش اله افتاده بود

متاب اى ماه تابنده! که سرزد آفتاب امشب

 ز برج نیزه تابد چند ماه اندر حجاب امشب

فروغ اکبر لیلا، منوّر کرده صحرا را

 تو اى ناهید نورافشان! بکش رخ در نقاب امشب

خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

 که روز ما ز شب تار، تیره‌تر نشود

چه فتنه‌ها که به دنبال این سحر نبُوَد

 خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

اى حسین! اى که ز داغت در و دیوار گریست!

 هر دل زنده و هر دیده‌ی بیدار گریست

انبیا را همه دل سوخت به مظلومى تو

 اولیا را همگى دیده و دل، زار گریست

خدا را روز تجلّیل شهیدان است عاشورا

 تجلّی‌گاه عشق و عقل و ایمان است عاشورا

درخشد بر سر ایّام همچون تاج پیروزى

 که از قدر و شرافت، فخر دوران است عاشورا

من از تبار عشق و ایثار و جهادم

 آزادگى سرچشمه گیرد از نهادم

جدّم رسول الله، ختم المرسلین است

 بابم على یعنى امیرالمؤمنین است

چشم ما چشمه‌ی اشک است و دل ما خون است

 ز حدیثى که از آن خاطره، دلها خون است

چه توان بود به جز واقعه‌ی کرببلا؟

 که ز یادش دل هر بنده و مولا خون است