از کعبه‌ی عشق عالمین آمده‌ام

وز روضۀ بین الحرمین آمده‌ام

امروز دوباره کربلایی شده‌ام

دیروز گر از نزد حسین آمده‌ام

خواهم که مرا ز عشق پُرجوش کنی

با قبر مطهّرت هم‌آغوش کنی

هرگز نکنم تو را فراموش، حسین!

حاشا که تو هم مرا فراموش کنی

آن گل که دل انگیزترین گل‌ها بود

آرایش باغ عصمت زهرا بود

در پرده‌ی میلاد جهان‌تاب حسین

تابیدن آفتاب عاشورا بود

تا زائر بیت وحی و عصمت شده‌ایم

مهمان، سرِ سفره‌ی ولایت شده‌ایم

در جشن ولادت حسین بن علی

از جانب اهل بیت دعوت شده‌ایم

ما را که بُوَد دل به پناه تو، حسین!

داریم امید بر نگاه تو، حسین!

زوّار مدینه جشن میلاد تو را

کردند به پا به زادگاه تو، حسین!

عنان قافله در این دیار بگشایید

 کمر به مرگ ببندید و بار بگشایید

حریم وعده‌ی پروردگار ما این جاست

 نظر به وعده‌ی پروردگار بگشایید

در هر دو جهان، حسین جانانه‌ی ماست

 آن کاو نه حسینی است، بیگانه‌ی ماست

گر هر شبه داریم عزایش چه عجب؟

 چون بزم عزاى او شفاخانه‌ی ماست

مهدىّ تو نالد ز غمت، یا جدّا!

 با یاد تو و محرّمت، یا جدّا!

گر خشک شود چشمه‌ی چشمم از اشک

 خون گریه کنم ز ماتمت، یا جدّا!

تا نور امام سوّمین پیدا شد

پروندۀ پنجم شفاعت وا شد

فرمان شفاعت از ازل تا امروز

با نام حسین بن علی امضا شد

تا خون شهید کربلا می جوشد

 با یاد محرّم، دل ما می جوشد

داغ غم او همیشه عالم‌سوز است

 تا هست خدا، خون خدا می جوشد

هرکس که حسینى است، حقیرش مشمار

 در رتبه کبیر است، صغیرش مشمار

عنوان گدایى درش آقایى است

 آقاست گداى او، فقیرش مشمار

حسین! اى که ولاى تو بهترین نعم است

 که عادت تو وفا و سجیّتت کرم است

من حقیر کجا و غلامی تو؟ ولى

«دلم خوش است که نامم کبوتر حرم است»