ماییم مدام دیده گریان حسین

 سوزیم به یاد لب عطشان حسین

پروا نبُوَد ز نار نیران، ما را

 داریم چو ما دست به دامان حسین

ای جسم میان بوریا پیچیده!

خورشید ز برج خاک و خون تابیده

پاشید ز هم نظام هستی چون دید

اعضای تو از تیغ ز هم پاشیده

از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین

دل بستنِ بر حسین دِین است مرا

پرداخت دِین، فرض عین است مرا

با داغ حسین و یاد غم‌های حسن

امّید دو بین الحرمین است مرا

ای دوست! فغان و شیونم را بنگر

آثار جفای دشمنم را بنگر

ای پیکر مجروح ز صدها شمشیر!

برخیز و جراحات تنم را بنگر

رفتم من و از داغ تو دل خون گردد

زینب به طواف کشته‌ها چون گردد؟

سخت است غم اکبر و منعش نکنید

لیلی گر از این واقعه مجنون گردد

ای دشمن و دوست، بهره‌ور از کرمت!

تجدید شده دوباره تاریخ غمت

گردید سر تو سنگ‌باران در شام

در کرببلا گلوله‌باران، حرمت

آن روز که روز فتنه‌باری شده بود

در کرببلا چه روزگاری شده بود!

از خون شهیدانِ به خون خفته‌ی عشق

سرتاسر دشت، لاله‌کاری شده بود

آن روز که تشنه رو به میعاد کنم

از تشنگی حسین، فریاد کنم

هر روز به خاک قبر من آب زنید

تا باز از آن تشنه‌جگر یاد کنم

سرچشمه‌ی خیر و برکات است حسین

معراج صلواه‌ و صلوات است حسین

فرمود نبی: نوشته بر ساقه‌ی عرش

مصباح هدی، فُلک نجات است حسین

دیدم به طواف مرقد دوست

آلوده‌تری ز من نباشد

بالای سرش نماز خواندم

آن جا که سری به تن نباشد

مولای خوب من! به بد من نظر مکن

زین در مرا به در مکن و دربه‌در مکن

ای نظرهً رحیمه فروغ نگاه تو!

بر نوکرت به جز به عنایت، نظر مکن