دست قدرت تا ز رخسارش نقاب انداخته

 شور عشقش شورشى در شیخ و شاب انداخته

ماه اگر امشب مسیر نور خود را گم کند

 نى عجب زیرا نظر بر آفتاب انداخته

یاد مدینه می‌کنم امروز با سلام

 اى شهر وحى و شهر رسالت! تو را سلام!

باد از مَلَک درود تو را! وز خدا سلام!

 بر منزل نخست پیمبر، قُبا سلام!

باز به جوش آمده دریاى عشق

 موج زده بحر گهرزاى عشق

از دل دریا گهرى ساخته

روشن و تابنده و پیراسته

فرشته، نغمه‌ی «الله اکبر» می‌زند امشب

 ز نام پنج تن بر عرش، زیور می‌زند امشب

مگر بار دیگر معراج خواهد رفت پیغمبر

 که رضوان گل به سر، زیور به پیکر می‌زند امشب

آفتابى امشب از بطحا رخ، ازهر ساخته

 کز تجلّی شام گیتى را منوّر ساخته

مهر تابانى فروزان گشته کز انوار خویش

 مهر را شرمنده و مه را مکدّر ساخته

در حریم ناز جانان بس که من سرگرم رازم

 پر کشد امشب به منزل‌گاه او روح نمازم

او بُوَد در پیش چشمم، در نمازم، در نیازم

 تا بسازد چاره‌ی دردم، خداى چاره سازم

 سوّم شعبان شد و صبح سعادت می‌دمد

 از گریبان افق، نور سیادت می‌دمد

از زمین گل‌هاى رنگین رشادت می‌دمد

 آفتاب امروز از چرخ شهادت می‌دمد

گشوده دست طبیعت، کتاب گل‌ها را

 بیا به باغ و ببین فتح باب گل‌ها را

بهار سبز در این دشت سرخ، خیمه زده است

 که افکنَد به فضا، عطر ناب گل‌ها را

باز اقیانوس رحمت، موج دیگر می‌خورد

 مُهر اکمال خدا بر چار دفتر می‌خورد

باز شد امشب درِ لطفى که تا یوم الحساب

 رزق خود هر ذى حیات از فیض آن در می‌خورد

آنسان که جز اله، خدایى نیافتم

 بهتر ز آستان تو جایى نیافتم

عمرى است در حریم تو هستم گدا و من

 شرمنده‌تر ز خویش گدایى نیافتم

ای چاره ساز خلق که بی‌چاره‌ی توام!

یک اربعین گذشت که آواره‌ی توام

با اشک دانه دانه و با قلب چاک چاک

زوّار قبر پیکر صد پاره‌ی توام

آورده‌ام به کوی تو جان دوباره را

جانی که دیده است غم بی‌شماره را

برخیز یا حسین! که زوّار خسته‌ات

بهر زیارت آمده دارالزّیاره را