یک اربعین همین نه براى تو سوختم

 عمرى بُوَد که من به هواى تو سوختم

قربانیان عشق همه کشته می‌شوند

 جز من که بارها به مناى تو سوختم

نور مهر آن نگار ماه‌رو دارم هنوز

 سرفرازم چون به مهرش سر فرود آرم هنوز

رهنورد کوى عشقم، راه را گم کرده‌ام

 در پى گمگشته‌ی خود جست‌وجو دارم هنوز

اى مونس دل! بیا و جانم باش

 مانند گذشته هم‌زبانم باش

برخیز و بگیر دست خواهر را

 اى پیکر پاره پاره! جانم باش

اى یزید! این همه بیداد مکن، داد از تو!

 کس ندیده است چو ما این همه بیداد از تو

در جهان، خانه‌ی ظلم و ستمت ویران باد!

 ز آن که ویران شده بس خانه‌ی آباد از تو

آید ز راه کوفه و شام بلا هنوز

 بانگ دراى قافله‌ی کربلا هنوز

بعد از هزار سال که هر تازه، کهنه شد

 هر سال تازه‌تر شود این ماجرا هنوز

الا که غرق به خون اوفتاده پیکر تو!

بباید از که بگیرم نشانى سر تو؟

 ز بس که بر بدنت ریخته است بارش تیر

بسان غنچه دهن باز کرده پیکر تو

اى که اندر فُلک هستى، ناخدایى می‌کنى!

 از کمال بندگى، کار خدایى می‌کنى

با نگاهى می‌گشایى عقده‌ی شب را ز صبح

 نى همین در کار ما مشکل‌گشایى می‌کنى

از ورای پرده‌های خاک و خون

جلوه‌ی معبود می‌بیند حسین

زخم تیر و نیزه و شمشیر را

شاهد مقصود می‌بیند حسین

می‌سوزد از شراره‌ی عشق خدا و باز

آتش به جان اهل هوس می‌زند حسین

آبش اگر دهند که هرگز نمی‌دهند

با کام خشک و سوخته پس می‌زند حسین

بهشت دورنمایی بُوَد ز کوی حسین

نماز اهل بهشت است گفت‌وگوی حسین

جهان و هر چه در او می‌شود بهشت‌آیین

دمی که جلوه کند آفتاب روی حسین

حسین، قبله‌ی هستى بُوَد؛ سلام بر او!

 که هر چه هست گزارند احترام بر او

على الدّوام رسد چون که فیض او همه را

 سلام عالم و آدمى على الدّوام بر او!

آفرینش ز غبار قدم توست، حسین!

آسمان، سایه‌نشین علم توست، حسین!

کعبه و سعی و صفا، حلّ و حرم، رکن و مقام

صفحه‌ای از حرم محترم توست، حسین!