بی‌گل رویت، پدر! از زندگی دل برگرفتم

دست شستم از دو عالم، چون تو را دلبر گرفتم

یاد داری قتلگه، نشناختم جسم شریفت؟

خم شدم، بابا! نشانت را ز انگشتر گرفتم

تا به روی نیزه، جانا! منزل و مأوا گرفتی

در کف غارت‌گرانی، طاقت از دل‌ها گرفتی

دامن و آغوش ما بگْذاشتی خالیّ و رفتی

جا درون مطبخ خولیّ بی‌پروا گرفتی

قرآن ناطقم! رُخت از من نهان مکن

بیرون توان ز جسم منِ ناتوان مکن

آرام جان من! شب دوشین ندیدمت

ای سدره جا! به مطبخ خولی، مکان مکن

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور

ای گل من! خوش گرفتندت گلاب

ارمغان بردندت از من، سوی باب

با عمو گفتی تو دیشب، «فی‌المثل»

مرگ نزد توست، «احلی من عسل»

به هر نحوی که یاد از جدّ خود «خیر البشر» کردم

نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودیّ و بگْرفتندت از دستم

ز عمرم سیر گشتم تا که بر جسمت، گذر کردم

می‌میرم و عطش، جگرم پاره‌پاره کرد

بسته به روی عترت من، راه چاره کرد

دود است، پیش چشم من این آسمان، بلی

طفلم ز اشک، دامن من، پُر ستاره کرد