‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‌چون سواد شام کم‌کم شد پدید

رنگ از رخسار «آل‌اللَّه» پرید

تا در این‌جا محمل زینب رسید

حق به فریاد دل زینب رسید

راهبی در خُلق و تقوا بی‌نظیر

ترک دنیا کرده‌ای، روشن‌ضمیر

راهبی از عهد عیسی، یادگار

خود بزرگان جهان را در شمار

چرا از دیده اشک غم نبارم، چون سحاب، امشب؟

چگونه ز استراحت ره دهم بر دیده، خواب، امشب؟

شنیدستم به دشت کربلا از ظلم اهل کین

بُوَد اندر حریم شاه خوبان، قحط آب، امشب

چه سرزمین بُوَد این دشت پُر شرار؟ برادر!

که شد دلِ منِ محزون به غم دچار، برادر!

از آن زمان که به این دشت غم‌فزا برسیدم

نه صبر مانده به دل، نی به تن قرار، برادر!

آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه

                        شد عبور اهل بیت از قتلگاه

گر بپرسم:‌ زینب بی‌دل چه دید؟

                        گفت خواهی: پیکر شاه شهید

ساز مرآت دلت را صیقلی

                        روی دل کن سوی عبّاس علی

بین چسان آن آفتاب عالمین

                        جان‌فشانی کرد در راه حسین

چون ز فرق اکبر اندر کارزار

                        معنی «شقّ‌القمر» شد آشکار

ارغوانی گشت مشکین‌سنبلش

                        ریخت روی نرگس و برگ گلش

آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

عصر عاشورا که کم‌کم آفتاب

                        نور خود بگْرفت از روی تراب

تیرگی شد حکم‌فرما در فضا

                        چون لباس ماتم اهل عزا

چون به فرش خاک شد از عرش زین

                        پیکر آن عاشق عشق‌آفرین

زین اسبش تا به میدان شد نگون

                        طعنه زد بر نُه سپهر واژگون

روز عاشورا که آمد شاه دین

                        در حرم بهر وداع آخرین

بانگ زد کای اهل بیت مصطفی!

                        وی عزیزان علیّ مرتضی!

شاه عالم، مقتدای عالمین

                        حجّت بر حق، علیّ بن ‌الحسین

پیش از آن‌ کآگه شوی از حال او

                        خیمه‌گاهش را شنو وصفی نکو