شد باز در مدینه چو از کوفه، بارشان
شد باز تازه زخم دل داغ‌دار‌شان
افتاد چشمشان چو به دیوار آن دیار
گردید خون‌فشان، مژه‌ی اشک‌بارشان
ای آفتابِ مشرقِ اقبال اهل‌بیت!
از خاک سر برآر و ببین حال اهل‌بیت
دشمن نکرد رحم بر ایشان و ای عجب!
خون می‌گریست سنگ، بر احوال اهل‌بیت
ای خاک بر سری که ندارد هوای تو!
سنگ است آن دلی که نسوزد، برای تو
جان کرده از برای تو، بیگانگان فدا
از گریه کی دریغ کند، آشنای تو؟
فلک! این قوم که زد غوطه به خون، مَحرمشان
می‌زنی زخم ستم چند به دل، هر دمشان؟
بانوان حرمی را که مَلَک مَحرم نیست
می‌بَری، آه! چرا در برِ نامحرمشان؟
آنان که آفریده شد از نور پاکشان
خورشید، شد به نیزه سر تابناکشان
مانند قرص مه، سرشان رفت بر سنان
در آفتاب مانْد، تن چاک‌چاک‌شان
گفت: ای گزیده از همه عالم، خدایتان!
بالای عرش بر شده، صیتِ وفایتان
از رحمت خدای جهان گشت بی‌نصیب
سنگین‌دلی که کشت به تیغ جفایتان
هلال از چرخ پیدا گشت و پشتی چون کمان دارد
بلی بر دوش، بارِ ماتم فخر جهان دارد
بُوَد ماه عزای سرور لب‌تشنگان این مه
فلک در بر لباس نیل‌گون از بهر آن دارد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
