گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند پای دل «مسلم» و «حبیب»

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پای جان و نیندیشد از رقیب

مرا هلال محرّم چو داس خونین است

که ماه غرقه به خون گشتنِ شه دین است

زمان شادی آل زیاد و مروان است

اوان گریه و اندوه آل یاسین است

نزد شه آمد ابوالفضل رشید

                        گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید! 

گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ

                        نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ

وقت میدان رفتن شه‌زاده شد

                        چون پی جان باختن، آماده شد

هم‌چو خور، افکنْد بر خرگه، شعاع

                        بی‌کسان را خوانْد از بهر وداع