دکتر شریعتی در نگارش متن «حسین؛ وارث عاشورا» سیدالشهدا (ع) را انسانی مصلح نشان داده است هر چند که به جهت جبر تاریخی منزوی است و این درست منطبق با اوضاع اجتماعی زمانی است که به جهت خفقان حاکم، شریعتی خود نیز در انزوا به سر برده و نگرانی از فراموش شدن داشت.