سلیمان بن صرد خزاعی از جمله زعما و بزرگان کوفی است که علیرغم آنکه نخستین دعوتنامه‌ها از جانب او و سایر بزرگان کوفه به امام حسین (ع) نوشته شد اما بنا به دلایلی برای همراهی و قتال در رکاب سیدالشهد (ع) حاضر نشد.

از آنجا که تکرار صدمرتبه‌ای فراز لعن و سلام زیارت عاشورا ممکن است زمانبر بوده و از حوصله زائر خارج باشد لذا امام هادی‌(ع) راهکار و توصیه‌ای برای بهره‌برداری کامل از زیارت عاشورا توسط زوار ودلسوختگان امام حسین (ع) دارند.

جمله مشهوری از امام حسین (ع) نقل شده است که اگر دین ندارید حداقل آزاده باشید؛ ایشان با ادای چنین جمله پرمغزی رابطه میان دین، انسانیت و اخلاق‌مداری را بیان کرده و حجت را بر همه انسان‌های دیندار و البته بی‌دین اخلاق‌مدار تمام کردند.

تبیین حادثه کربلا توسط امام باقر (ع) اختصاص به ایام ماه محرم نداشت، بلکه ایشان به هر مناسبتی نسبت به بزرگداشت شهادت جد بزرگوارشان و اهمیت اشک و عزا بر ایشان توصیه می‌کردند.

داشتن روحیه مسالمت آمیز در عبدالله بن جعفر موجب شد نه تنها از همراهی با امام حسین (ع) در عزیمت به کوفه پرهیز کند که حتی در نامه‌ای امام را نیز از این تصمیم بازدارد.

محمد بن حنفیه، برادر امام حسین (ع) در واقعه کربلا ایشان را همراهی نکرد و به همین دلیل ابهاماتی درباره عدم این همراهی وجود دارد که برخی با موضع او مخالف بوده و برخی دیگر نیز درصدد  دفاع از وی برآمدند.

گاه یک حکومت جور، ظلم و ستمی بر مردم روا می‌دارد که در آن برای خود حد و حدودی قائل است اما گاه میزان این ظلم به گونه‌ای است که روح، روان و جسم و آسایش شهروندان را نیز تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد که امام حسین (ع) اعتراض به این نکته داشتند.

عاشورا با وجود همه اعتبار و ارزشی که دارد و سرشار از آموزه‌های تربیتی و اخلاقی است اما کارزار میان دو جبهه مخالف است که در آن خشونت و اعمال غیرانسانی نیز از سوی گروهی وجود دارد. برخی معتقدند که در نقل و پرداختن به همه این صحنه‌ها برای کودکان و نوجوانان باید ملاحظاتی اعمال شود و بیشتر به دنبال بازگویی صحنه‌هایی سرشار از عاطفه و احساسات برای آنها بود.

به عاشورا نباید به مثابه یک جنگ فرقه‌ای و تقابل میان شیعه و سنی نگریست. این واقعه بزرگ فاجعه ای عظیم در تاریخ اسلام است و البته می‌توان برای همه ابنای بشر سرلوحه و سرمشق باشد. 

از جمله خصوصیات سلطان جائر تصاحب اموال عمومی و زندانی و قتل انسان‌هایی است که حکومت تنها مظنون به آنهاست و جرمشان ثابت نشده است؛ امام حسین (ع) به مقابله با چنین حکومتی قیام کرد.