جریان فکری ـ انحرافی بنی‌امیه طی پنجاه سال  پس از وفات پیامبر (ص) با استفاده از خلأهای پیش آمده در اثر کنار نهادن اهل بیت از حکومت ظاهری، توانست با وارد کردن نوعی از شرک پنهان چنان رخنه‌ای در افکار عمومی داشته باشد که نهایت منجر به مقابله با فرزند رسول خدا و شهادت او در واقعه عاشورا شود.

زیارت عاشورا، زائران سیدالشهدا (ع) را به آینده‌ای روشن وعده داده و می‌گوید: ظهور منتقم و پرورش آرزوی جهاد در رکاب آن حضرت (عج) برای زائران امام حسین (ع)، امید به آینده را به ارمغان می‌آورد.

زینب (س) زنی استثنایی است، تا پیش از واقعه عاشورا بانویی مضطرب و حساس توصیف شده ولی در جریان واقعه عاشورا از او زنی مقاوم و شجاع می‌توان سراغ گرفت که سه مرتبه وارد میدان کارزار می‌شود و پس از واقعه نیز نقش رهبری کاروان اسیران را به عهده دارد.

دلایل و روایات تاریخی زیادی موجود است که همگی آنها بر امامت حضرت زین‌العابدین (ع) پس از شهادت امام حسین (ع) در کربلا شهادت می‌دهند و لذا براین اساس بسیاری از ادعاهای مطرح شده تاریخی بی‌اعتبار هستند.

براساس فرازهایی از زیارت عاشورا، مصیبت بزرگ امام حسین (ع) در کربلا، مصیبت همه اهالی زمین و آسمان است چرا که تفکر شیعی امام معصوم (ع) را پدر معنوی مردم می داند و ما گویی در سوگ پدر معنوی خود هستیم.

امام سجاد (ع) به عنوان پرچمدار و نگهبان و پیام‌آور عاشورا در کنار حضرت زینب کبری (س) پیام عاشورا را از قتلگاه و از یک نقطه محدود به تمام عصر خودشان و با واسطه به اعصار و نسل‌ها منتقل کردند.

تمام افرادی که پس از شهادت امام حسین(ع) به پیکر مطهر سیدالشهدا(ع) جسارت کردند و لباس و لوازم شخصی ایشان را به غارت بردند به سرنوشت شوم و نحسی دچار شدند.

در واقعه عاشورا عده کمی منافق زیرک، به قتال با حسین(ع) پرداختند و اکثریت مؤمنان ساده‌لوح بودند که فریب خوردند و برای  قربت الی الله، امام(ع) بر حق را به قتل رساندند.

در مورد فلسفه و هدف از قیام امام حسین(ع) و وقوع حادثه عاشورا اقول و نظرات از سوی اندیشمندان مختلف و گوناگون است اما اینکه تنها به یک مورد خاص مثل هدف از این قیام امر به معروف و نهی از منکر بوده است متمرکز شویم چندان درست نیست.

برخی از مستشرقان غربی به واقعه عاشورا نگاهی صرفاً سیاسی دارند که اغلب برگرفته از منظر معاندانه وهابیت از این جریان و سایر حوادث عالم تشیع است و لازم است که جامعه شیعه و متفکران و محققان خود پای در میدان گذشاته و با زبانی ساده و البته قابل فهم برای آنها، روایت صحیح و صریح از این وقایع ارائه کنند.