آیا تا به حال کتاب شعری دیده‌اید که از میان تمام 14 معصوم، فقط به اشعار دو امام مظلوم، امام هادی علیه‌السلام و امام عسکری (ع) اختصاص یافته باشد؟

تقویم چند سالی است که بیستم مهر ماه را به نام «حافظ» ثبت کرده است. حافظ شیرازی از بزرگ‌ترین غزل‌سرایان ایران است که در قرن 8 ه.ق می‌زیسته و دیوانش با تصحیح‌ها و تحقیق‌های مختلف و گوناگون منتشر شده و چاپ دیوان او یا گزیده اشعار یا کند و کاو راجع به اشعار او کاری است که توسط پژوهش‌گران و ناشران بسیاری انجام شده و به دست چاپ سپرده شده است.

این نوشته بنای مرور دو مثنوی از نیر تبریزی و صابر همدانی را دارد که ماجرای دیر راهب و مسلمان شدن آن نصرانی به برکت سر مطهر حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام منظوم شده است. این واقعه در مسیر بین کوفه و شام رخ داده است ولی روز آن در تاریخ ثبت نیست.

محمدحسن فرح‌بخشیان، فرزند اسماعیل، متخلص به «ژولیده» و مشهور به ژولیده نیشابوری در سال 1320 ه.ش در نیشابور به دنیا آمد.

به قدری در عشق و ارادت به خاندان نبوت و امامت ثابت‌قدم بود که با داشتن عائله سنگین و وضع ناهنجار زندگی، هیچ‌گاه از خدمت به آستان مقدس آنان قصور نورزید.

«دیوان ذوقی اصفهانی» به همت و مقدمه برادر شاعرش، «غمگین اصفهانی» منتشر شده است. ذوق او در مدح و مراثی خاندان عصمت و طهارت، دیدنی و ستودنی است.

بنا بر قول مشهور، دفن بدن مطهر مولی‌الکونین حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام و یاران وفادارشان در 12 محرم واقع شده است.

در ادبیات فارسی، شعر با ردیف «دست» کم و بیش موجود است و البته نه همگی در یک وزن شعری یا نه همگی در یک موضوع و با یک ممدوح، اما این نوشته به معرفی چهار قصیده یا قصیده‌واره ولایی و عاشورایی می‌پردازد که همگی مرتبط با قمر بنی‌هاشم علیه‌السلام هستند البته با وجوه اشتراک و افتراق.

هفتم محرم روزی است که آب را بر کاروان امام حسین علیه‌السلام بستند. روز عطش و تشنگی است. موضوع عطش را بهانه کرده و سه غزل به ردیف «آب» و با قوافی «ـاب» از سه شاعر آیینی را مرور می‌کنیم و آب از دیده می‌باریم.

روز هشتم ماه محرم است و دل‌ها آماده سوگواری است. می‌دانیم که مقدمه‌ای لازم نیست و بایست به سراغ مقتل و غزل‌مرثیه رفت و مصیبت شاهزاده، حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام را خواند و گریست ولی گاهی ذهن و قلم از حاشیه بهتر وارد متن می‌شود.