به گزارش کرب و بلا، نشست «عقلانیت و شهود در سیره سیدالشهدا (ع)» با سخنرانی «حجت‌الاسلام امیرحسین شکیبافر»، مدرس حوزه و دانشگاه در کانون توحید برگزار شد.
شکیبافر در ابتدای این نشست با اشاره به عقلانیت جاری در کربلا و بخش شهودی و علم لدنی سیدالشهدا (ع) گفت: وقتی از عقلانیت صحبت می‌کنیم؛ یعنی تصمیم‌هایی گرفته شود که مبتنی بر عقل است. سیاستمداران وقتی درباره عقلانیت صحبت می‌کنند فقط مصلحت کشوری که در آن هستند یا گروه و حزب خود را در نظر می‌گیرند ولی راه سیدالشهدا متفاوت است و عقلانیتی که به کار می‌گیرد فراتر از این محدوده است. ما در عقلانیت اسلامی عقل معاش و عقل معاد را در کنار هم در نظر می‌گیریم. مصالح مردم را هم مبتنی بر همین تفکر تعریف می‌کنیم.
وی با بیان اینکه عقلانیت را در تمام سیره امام حسین (ع) می‌بینید یادآور شد: در دوره‌ای که امام حسین (ع) با امام مجتبی (ع) همراه است همانطور که ایشان راه تقیه را پذیرفته‌اند، ایشان هم راه تقیه را پذیرفته و راه مبارزاتی نرم را انتخاب کردند تا به اهداف خود برسند. پس از آن‌که امام مجتبی (ع) به شهادت می‌رسند و در همان دوره وقتی معاویه تصمیم می‌گیرد حکومت یزید را پایدار کند و خلاف عهدش عمل کند، امام حسین (ع) یک اعتراض مدنی را در پیش می‌گیرند، همه اینها عقلانیت است.
این مدرس دانشگاه با تأکید بر اینکه اساساً مکتبی که قائل به تقیه است، مکتب عقلانیت است تأکید کرد: یعنی نمی‌گوید مبارزه همیشه این است که شمشیر در دست بگیری. سیدالشهدا ابتدا پای مذاکره می‌روند و پس از آن یک مبارزه نرم را شروع می‌کنند، منتهی همه اینها مبارزه است. خود تقیه یک تاکتیک مبارزاتی است، منتهی یک تاکتیک عقلانی. ایشان سپس با یک اعتراض سیاسی و مدنی، از بیعت با یزید خودداری می‌کنند و زمانی که تحت فشار قرار می‌گیرند، هجرت می‌کنند. وقتی می‌بینند در مسیر هجرت اشکالات دیگری وجود دارد از مکه خارج می‌شوند و در آن زمان نامه‌های اهل کوفه به دست ایشان می‌رسد. اینجا است که امام قصد قیام می‌کند تا کوفه را بگیرد. وقتی به کوفه تشریف می‌برند مشاهده می‌کنند مردم کوفه عهدشان را شکستند. باز حضرت قصد بازگشت می‌کنند ولی اجازه بازگشت نمی‌دهند. در آن شرایط حضرت قصد دفاع می‌کنند و راه دفاع و مقاومت در پیش می‌گیرند.
حجت‌الاسلام شکیبافر در خاتمه سخنان خود تأکید کرد: حرکت امام حسین (ع) از ابتدا یک حرکت مبتنی بر عقلانیت چندلایه بود و همین امر تحلیل عمل امام را بسیار سخت می‌کند. این نکته در فهم عقلانیتی که در سیره امام حسین (ع) به کار گرفته‌شده، بسیار اهمیت دارد و تاریخ بر عقلانی بودن این حرکت صحه گذاشته است.
