کرب و بلا: درک برکات انس با اهل‌بیت (ع) و به‌ویژه اشک بر سیدالشهدا (ع) وجه مشترک بسیاری از بزرگان اهل علم و چهره‌های صاحب نام حوزه دین و فقاهت بوده و به برکت همین انس، فیوضات عظیمی در زندگی این اشخاص ساری و جاری شده و سینه به سینه به نسل‌های بعدی تا امروز رسیده است.
«سید محمدباقر موسوی شفتی» معروف به «حجت‌الاسلام» که نسب او با 21 واسطه به امام کاظم (ع) می‌رسد، از جمله شخصیت‌های برجسته دینی شیعی است که سال‌های طولانی از عمر خود را صرف آموختن علوم اسلامی نمود.
سید محمدباقر در زنجان متولد شد و تا اوان جوانی در گیلان زیست و در سن 17سالگی برای کسب علم به عراق مهاجرت کرد، در مدت زمان نزدیک به یک‌سال سکونت در کربلای معلی شاگرد «سید علی طباطبایی» و «آیت الله بهبهانی» بود و پس از آن به نجف اشرف رفت و از محضر « سید مهدی طباطبایی بروجردی» بهره برد و یکسالی نیز در کاظمین به تحصیل علم پرداخت.1 سپس به ایران بازگشت و در اضفهان سکونت گزید. «شیخ جعفر کاشف الغطاء»، «محمدابراهیم کلباسی» و «علامه بحرالعلوم» از دیگر اساتید این عالم ربانی بودند که در محضر آنها کسب علم نمود.2
سید محمدباقر شفتی، علاقه بسیاری به اهل‌بیت (ع) داشت و کسانی که در مجالس موعظه او حاضر می‌شدند، شاهد گریه‌های عاشقانه‌اش بودند. روح بسیار لطیف سید محمدباقر، توان شنیدن مصیبت‌های اهل بیت را نداشت و با شنیدن روضه و مصیبت، حالت عجیبی به او دست می‌داد.
در احوالات این عالم ربانی چنین نقل شده است، زمانی که به نجف اشرف عزیمت کرد، بواسطه اوضاع بد مالی، امکان خزید و یا حتی اجازه منزلی کوچک هم نداشت. چیزی نگذشت که اطزافیان متوجه شدند آیت‌الله شفتی خانه مسکونی بزرگی در یکی از محله‌های نجف خریداری کرده است. آنها که از وضعیت مالی سید محمدباقر اطلاع داشتند، با شنیدن این خبر متعجب شده و بعد از پرس و جو دریافتند این خانه متعلق به شخصی بوده که برای راحت شدن از شر نحوست خانه، منزلش را با قیمتی کمی به سید محمدباقر فروخته است. در واقع خانه مشهور به رفت و امد جنیان بود و مردم نجف از ترس نحوست خانه، حتی از اطراف این کوچه هم عبور نمی‌کردند.
دوستان آیت‌الله شفتی به او تذکر می‌دادند که خانه عالم باید محل مراجعه عامه مردم باشد و این خانه‌ای که شما در آن سکونت گزیده‌ای سبب خواهد شد چراغ علم تو خاموش شود و کسی به این خانه مراجعه نخواهد کرد.
آیت الله شفتی در پاسخ گفت با دو کار نحوست این خانه را از بین می‌برم؛ نماز شب و روضه حسین بن علی (ع). چنین نیز شد و بواسطه روضه‌های بسیار و دهه‌های عزاداری که در این خانه برپا شد و اشک‌های بسیاری که در رثای سیدالشهدا (ع) ریخته شد، نه تنها نحوست آن محل از بین رفت، بلکه کار به جایی رسید که حتی جوانان اهل نجف برای عقد ازدواج خود توسط آیت‌الله شفتی، مدت‌ها منتظر نوبت می‌ماندند و این برکتی بود که از مجلس روضه حاصل شد.
آیت‌الله محمدباقر شفتی آثار علمی متعددی از جمله رساله‌ای در باب زیارت عاشورا تالیف نمود. او علاوه بر تحصیل علم، سال‌ها در مبازات سیاسی نیز همراه مردم بود. اهتمام زیادی به رفع مشکلات و گرفتاری عموم مسلمانان داشت و برای رسیدگی به امور مردم بعد از اقامه نماز، ساعت‌ها در مسجد می‌نشست و به حل و فصل مراجعین مشغول بود.
آیت‌الله سید محمدباقر شفتی روزهای آغازین ماه ربیع‌الثانی 1260 ه‍ـ.ق (دوم یا سوم ماه ربیع‌الثانی) در سن 85 سالگی بر اثر بیماری رحلت نمود و پیکر وی در مسجد سید اصفهان که خود از بانیان احداث این مسجد بود، به خاک سپرده شد.3
_____________________________________________________________________
پی‌نوشت‌ها:
1- قصص العلماء، محمد تنکابنی، ص140.
2- خوانساری، روضات الجنات، مکتبه اسماعیلیان، ج2، ص103.
3- قمی، وقایع الایام، 1389ش، ص305؛ مهدوی، اعلام اصفهان، 1387ش، ج2، ص143.
