کرب و بلا: روز دهم ماه رمضان یادآور رویدادی تلخ در تاریخ اسلام است؛ رحلت ام‌المؤمنین، خدیجه کبری (س) که به واقع بزرگ‌ترین حامی و همراه رسول خدا بود و در زنده ماندن آیین نوپای اسلام نقشی بی‌بدیل ایفا کرد.
رسول خدا (ص) در توصیف ایشان فرمودند: «او مرا تصدیق نمود هنگامی که هیچ‌کس مرا تصدیق نکرد، یاری‌ام کرد در زمانی که هیچ‌کس مرا یاری نکرد، از مالش در اختیارم قرار داد، زمانی که همه مالشان را از من دریغ کردند.»1
خدیجه (س)؛ بانویی که سیدالشهدا (ع) به وجود ایشان مباهات می‌کرد
علاوه بر تکریم و احترام بسیار رسول خدا، فرزندان و نوادگان ایشان نیز منزلتی والا برای خدیجه کبری (س) قائل بودند و خود را مفتخر به بودن از نسل ایشان می‌دانستند. نمونه مباهات به وجود این بانو را می‌توان در سخنان سیدالشهدا (ع) سراغ گرفت. بعد از روز هفتم محرم که سپاه عمر سعد به دستور ابن زیاد، آب را بر کاروان امام بستند، محاصره شدید آب و غلبه تشنگی بر اصحاب، فرضتی ایجاد کرد تا امام با سپاه کوفه سخن بگوید و حجت را بر آنان تمام کند.
ایشان در آغاز این خطبه به معرفی خود و نسب شریف‌شان پرداخت و با مباهات به وجود مقدس خدیجه کبری (س) فرمودند: «می‌دانید که خدیجه بنت خویلد، اولین زن مسلمان از این امت، مادر بزرگ من است ..»2
مزار خدیجه کبری؛ پناه امام حسین (ع)
امام حسین (ع) بیش از بیست و پنج مرتبه برای انجام مراسم حج از مدینه به مکه رفتند و در این سفرها بارها کنار قبر خدیجه کبری (س) حاضر شدند و به نیایش و مناجات می‌پرداختند.
«انس بن مالک» روایت می‌کند که در یک از این سفرها اباعبدالله الحسین (ع) کنار قبر حضرت خدیجه (س) رسید، دو رکعت نماز خواند و بعد در حالی که به اسمان نگاه می‌کرد، به شدت گریست و مشغول مناجات با خدای خویش بود و بعد از این مناجات بود که ندای لبیک لبیک منادی را شنید.3
حضرت خدیجه (س) سه سال قبل از هجرت رسول خدا به مدینه در حالی که 64 سال از عمر شریف و بابرکت‌شان می گذشت، چشم از جهان فرو بست. مزار این بانوی مکرمه در محل قبرستان ابوطالب قرار دارد. بنای مزار حضرت خدیجه (س) همچون مزار مطهر ائمه بزرگوار بقیع به دست وهابیون تخریب شده است.
_________________________________________________________
پی نوشت ها:
1- ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج4، ص1824.
3- اللهوف، ص 86. آمالی شیخ صدوق، مجلس 30، حدیث 1، ص 158.
3- مناقب آل ابیطالب، ج 4، ص 69، بحار، ج 44، ص 193. مقتل الحسین مقرم، ص 140.
