به گزارش کرب و بلا، یکی از شبهاتی که در فضای مجازی طرح شده این است که موضوع تشنگی امام حسین(ع) در روز عاشورا که از سوی شیعیان مطرح می‌شود، چندان مستند نیست چرا که مثلاً در کتاب «لهوف» سید بن طاووس آمده است که امام حسین(ع) و اصحابش در روز عاشورا غسل کردند و اگر آب نداشتند پس چطور این کار را انجام دادند؟
حجت‌الاسلام و‌المسلمین محمد فرضی پوریان؛ کارشناس علوم دینی و قرآنی با ذکر دلایلی برپایه منابع تاریخی به شبهات مطرح شده در این زمینه پاسخ داد و گفت: وجود عطش و تشنگی در روز عاشورا در میان سپاه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) از مسلمات تاریخی و از وقایع قطعی کربلا است که در همه کتب تاریخی و روایی و مقاتل مختلف به آن اشاره شده است.
وی افزود: طبق نقل‌های تاریخی ابن زیاد دستور داد تا حر، سپاه امام حسین(ع) را در جایی بی‌آب و علف و به دور از آب فرود آورد و او نیز این دستور را اجرا کرد و حضرت را در کربلا که بیابانی بدون آب و علف بود، فرود آورد و اجازه نقل مکان نیز به ایشان نداد.
حجت‌الاسلام فرضی پوریان تصریح کرد: براساس مستندات نقل شده ابن زیاد دستور داد تا پانصد سوار را در کنار رودخانه مستقر کند و از رسیدن سپاه امام به آب، ممانعت به عمل آید لذا از 7 محرم آب را بر سپاه امام بسته شد و راه رسیدن ایشان به آب را سد کردند.
این پژوهشگر دینی در ادامه گفت: قطعاً تلاشی برای دستیابی به آب در این مدت زمان از سوی سپاه امام حسین (ع) صورت گرفته است و این میان بارها اصحاب امام با دشمن درگیر شده و آب را به خیمه‌ها آوردند، به همین خاطر است که حضرت اباالفضل العباس(ع) به سقای کربلا مشهور می‌شود، سقا یعنی کسی که بسیار آب آورده است و نقل است که اصحاب در نهم محرم به شریعه فرات رفته و آب زیادی آوردند، لذا آن شب هم آب داشته‌اند و هم غسل کرده‌اند که در «لهوف» سید بن طاووس هم به آن اشاره شده است. منتها آن زمان به این شکل نبوده که مثلاً برای امری همچون غسل کردن مانند امروز آب زیادی مصرف شود.
حجت‌الاسلام فرضی پوریان با اشاره به اینکه ممکن است پرسش شود که پس چرا با وجود در اختیار داشتن آب در خیام، همچنان مسئله تشنگی و عطش در روز عاشورا مطرح است، تأکید کرد: روز عاشورا طولانی بوده و به طور طبیعی بچه‌ها و زنان حرم آب مصرف کرده‌اند و به مرور زمان آب کم شده است چرا که از همان طلوع آفتاب جنگ شروع می‌شود و در میانه روز و نزدیک اذان ظهر، آب مشک‌ها تمام شده و کم کم تشنگی شروع می‌شود؛ یعنی چنین نبوده که از همان اول صبح تشنه باشند، بلکه از میانه روز تشنگی شروع می‌شود چرا که تا اذان ظهر و نماز ظهر بیشتر اصحاب زنده بوده‌اند و با حضرت نماز خوانده‌اند، سپس بعد از نماز یک به یک به میدان نبرد رفته و شهید می‌شوند، در نتیجه عطش و تشنگی حدوداً یک یا دو ساعت بعد از نماز ظهر زیاد شده و بر سپاه و امام و بچه‌های خیام فشار می‌آورد.
وی ادامه داد: از سوی دیگر شاید این مسئله مطرح شود که با مسلم شدن این شرایط که آب بر روی امام و اصحابش سته خواهد شد، پس چرا امام و همراهان اقدام به ذخیره آب نکردند که باید گفت: به طور طبیعی آنان فکر می‌کردند مانند همیشه می‌روند و از فرات آب می‌آورند چون بارها این کار را کرده بودند لذا آوردن دوباره آب اصلاً دور از انتظار نبود اما با آمدن سپاه عمر سعد به کربلا، او حدود 4 هزار نفر را مأمور شریعه فرات کرد و از ورود یاران امام به آب ممانعت کردند، به همین خاطر بود که اصحاب در روز عاشورا دیگر نتوانستند به آب برسند و برای حرم آب بیاورند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام همچنین با اشاره به استناد دشمن به برخی از فرازهای تاریخ عاشورا گفت: دشمن همیشه همین بوده است که تنها جاهایی از کتاب یا روایت را نقل کرده که بتواند از آن سوءاستفاده کند و جاهای دیگر را نادیده گرفته و طوری وانمود می‌کند که گویی مطالب دیگری در کتاب وجود ندارد. به طور مثال دشمن به کتاب «لهوف» استناد کرده است و مثلاً در مورد مقتل علی اکبر(ع) و یا علی اصغر(ع) تنها مسئله مطرح در روز عاشورا را تشنگی بیان می‌کند تا با برانگیختن احساسات مستمعین و مخاطبان را از فلسفه و دلایل اصلی این قیام منحرف سازد.
