به گزارش کرب و بلا، یکی از شبهاتی که در فضای مجازی طرح شده این است که موضوع تشنگی امام حسین (ع) در روز عاشورا که از سوی شیعیان مطرح می‌شود، چندان مستند نیست چرا که مثلاً در کتاب «لهوف» سید بن طاووس آمده است که امام حسین (ع) و اصحابش در روز عاشورا غسل کردند و اگر آب نداشتند پس چطور این کار را انجام دادند؟
حجت‌الاسلام و‌المسلمین محمد فرضی پوریان؛ کارشناس علوم دینی و قرآنی طی مطلبیبه این شبهه پاسخ داده است که در ادامه می‌خوانید:
وجود عطش و تشنگی در روز عاشورا در میان سپاه حضرت اباعبدالله الحسین (ع) از مسلمات تاریخی و از وقایع قطعی کربلا است که در همه کتب تاریخی و روایی و مقاتل مختلف به آن اشاره شده است. طبق نقل‌های تاریخی ابن زیاد دستور داد تا حر، سپاه امام حسین (ع) را در جایی بی‌آب و علف و به دور از آب فرود آورد و او نیز این دستور را اجرا کرد و حضرت را در کربلا که بیابانی بدون آب و علف بود، فرود آورد و اجازه نقل مکان نیز به ایشان نداد.
همچنین نقل شده ابن زیاد دستور داد تا پانصد سوار را در کنار رودخانه مستقر کند و از رسیدن سپاه امام به آب، ممانعت به عمل آید لذا از 7 محرم آب را بر سپاه امام بسته شد و راه رسیدن ایشان به آب را سد کردند.
براین اساس بستن آب بر امام و یارانش از مسلمات تاریخ کربلاست، اما در این میان بارها اصحاب امام با دشمن درگیر شده و آب را به خیمه‌ها آوردند، به همین خاطر است که حضرت اباالفضل العباس(ع) به سقای کربلا مشهور می‌شود، سقا یعنی کسی که بسیار آب آورده است و نقل است که اصحاب در نهم محرم به شریعه فرات رفته و آب زیادی آوردند، لذا آن شب هم آب داشته‌اند و هم غسل کرده‌اند.
حجت‌الاسلام و‌المسلمین فرضی پوریان در ادامه این مطلب به میزان آب مصرفی امام و یارانش برای غسل اشاره می‌کند و اظهار می‌دارد:
البته غسل آنان مانند زمان ما نبوده که آب زیادی مصرف کنند، اصحاب با آب بسیار کمی غسل کرده‌اند و شاید مثلاً یک ظرف بزرگ را قرار داده و آب در آن ریخته و به نوبت در آن غسل کرده باشند، لذا اینگونه نبوده که هر کدام از اصحاب آب زیادی را برای غسل خود استفاده کند، بلکه یک آب بوده و همه در آن غسل کرده‌اند.
وی شبهات مرتبط با عطش اصحاب و ساکنان خیام را با وجود آبی که در اختیار داشتند، نیز اینگونه شرح می‌دهد:
شاید سؤال کنید با وجود چنین آب زیادی چرا تشنگی به وجود آمده است؟ در پاسخ می‌گوییم: روز عاشورا طولانی بوده و به طور طبیعی بچه‌ها و زنان حرم آب مصرف کرده‌اند و به مرور زمان آب کم شده است چرا که از همان طلوع آفتاب جنگ شروع می‌شود و در میانه روز و نزدیک اذان ظهر، آب مشک‌ها تمام شده و کم کم تشنگی شروع می‌شود؛ یعنی چنین نبوده که از همان اول صبح تشنه باشند، بلکه از میانه روز تشنگی شروع می‌شود چرا که تا اذان ظهر و نماز ظهر بیشتر اصحاب زنده بوده‌اند و با حضرت نماز خوانده‌اند، سپس بعد از نماز یک به یک به میدان نبرد رفته و شهید می‌شوند، در نتیجه عطش و تشنگی حدوداً یک یا دو ساعت بعد از نماز ظهر زیاد شده و بر سپاه و امام و بچه‌های خیام فشار می‌آورد.
نگارنده همچنین در ادامه به پاسخ به این پرسش که چرا امام و یارانش آب را برای چنین روزی طاقت فرسا ذخیره نکردند می‌پردازد:
سؤال دوم اینکه ممکن است کسی بگوید چرا امام و اصحابش این آب را برای روز ذخیره نکردند، در پاسخ می‌گوییم: به طور طبیعی آنان فکر می‌کردند مانند همیشه می‌روند و از فرات آب می‌آورند چون بارها این کار را کرده بودند لذا آوردن دوباره آب اصلاً دور از انتظار نبود اما با آمدن سپاه عمر سعد به کربلا، او حدود 4 هزار نفر را مأمور شریعه فرات کرد و از ورود یاران امام به آب ممانعت کردند، به همین خاطر بود که اصحاب در روز عاشورا دیگر نتوانستند به آب برسند و برای حرم آب بیاورند.
وی در ادامه این مطلب به سوءاستفاده دشمنان در مسئله غلبه تشنگی بر سپاه امام حسین(ع) اشاره کرده و می‌گوید:
دشمن به کتاب لهوف استناد کرده است اما در همین کتاب تشنگی و عطش امام و یارانش نیز بیان شده، به طور مثال در مورد حضرت علی اکبر می‌نویسد: «آن‌گاه به نزد پدر بازگشت و عرض کرد: پدر جان، تشنگى مرا کشته و سنگینى آهن ـ سلاح ـ توان را از من برده، آیا جرعه آبى هست؟» همچنین نقل می‌کند: تشنگى بر حسین (ع) سخت شد و بر مرکب نشسته و اراده فرات را نمود و این در حالى بود که برادرش عباس در پیش رویش، قرار داشت. در مورد حضرت علی اصغر نیز می‌نویسد: امام به جنگ اشتغال داشت، زینب خواهر امام، کودکی را آورد و گفت: این طفل تو سه روز است که آب نیاشامیده، برایش آبى طلب کن. امام (ع) کودک را بر روى دست گرفت و فرمود: «اى قوم! شیعیان و اهل بیتم را کشتید و فقط این طفل باقى مانده که از عطش به خود مى‌‌پیچد، او را با جرعه‌ای از آب، سیراب کنید».
که البته روش دشمن همیشه همین بوده است که تنها جاهایی از کتاب یا روایت را نقل می‌کنند که بتوانند از آن سوءاستفاده کند و جاهای دیگر را نادیده گرفته و طوری وانمود می‌کند که گویی مطالب دیگری در کتاب وجود ندارد.
در نتیجه در کتاب لهوف و دیگر کتب شیعه و حتی منابع اهل سنت به عطش و تشنگی امام حسین (ع) و یارانش تصریح شده و از مسلمات تاریخی قضیه کربلا.
پی نوشت:
سایت ویکی فقه
ابن طاووس، على بن موسى، میر ابوطالبى، حسن، لهوف، ترجمه میر ابو طالبى، دلیل ما، قم، چاپ اول
