به گزارش کرب و بلا، ناصر مهدوی؛ عضو هیئت علمی دانشگاه تهران با حضور در یک نشست مجازی با موضوع محرم به بررسی نسبت امام حسین (ع) با قرآن پرداخت و گفت: عاشورا رویداد بزرگی است و اگر شما از آن به اسطوره یاد کنید آن زمان است که امام حسین (ع) در شجاعت و دلیری اسطوره است و البته باید گفت که ایشان در پاسداشت اخلاق و فضیلت نیز اسطوره هستند.
وی ادامه داد: در ظرف زمان کنونی همگی از امام حسین (ع) به عنوان انسان بزرگی که در برابر ظلم ایستادگی کرد یاد می کنیم در حالیکه در زمان وقوع این حادثه بزرگ کسی متوجه نبود و از دایره درکش خارج بود که کسی بتواند معترض به حاکمی ظالم باشد اما ایشان مقاومت و ایستادگی کرد و این‌چنین به اثبات رساند که می‌توان در برابر حاکم نالایق و ظالم، قد علم کرد و معترض بود.
مهدوی تصریح کرد: مسئله ای که مطرح می شود اینکه امام حسین (ع) در چه مکتبی بزرگ شده است که به این مرتبه از بزرگی رسیده است؟ به طور قطع ایشان یک عارف مثال زدنی است و در عین حال در صحنه اجتماع حضور دارد و البته نسبت به بیداد نیز حساس است و لذا بر مرکب عقل سوار شده بر عصیان و بیداد می‌تازد. در بزرگی و عظمت این شخصیت تاریخی باید گفت که یک انسان به میزان کمال و بزرگی امام حسین (ع) بی‌جهت و انفاقی به این مقام و مرتبه نرسیده است و در یک کلام برای بزرگی باید خون دل خورد.
وی ادامه داد: ائمه (ع) نیز به نسبت مردم زندگی عادی و طبیعی داشتند و لذا درست زندگی کردن را انتخاب کردند، اینکه بی مورد دلبسته نشوند و عشق بورزند و از مرگ هراسی نداشته باشند و اما بحثی که این جریان را متافوت می کند اینجاست که منبع یادگیری انسان بزرگی همچون امام حسین (ع) چه بوده است؟ به نظر من یکی از منابعی که می‌شود رد تحول روحی امام حسین (ع) را در آن جست‌وجو کرد، قرآن است.
پژوهشگر مطالعات اسلامی تأکید کرد: البته مواجهه با قرآن و بهره‌مندی از آموزه‌های آن نیز در افراد گوناگون متفاوت است و بستگی دارد انسان با چه نیتی به قرآن نگاه کند. براین اساس برخی می‌خواهند از قرآن حلال و حرام در بیاورند. برخی فقط برای آخرت به قرآن نگاه می‌کنند تا به بهشت برسند. برخی قرآن می‌خوانند تا خشونت راه بیاندازند و چشمشان فقط خشونت و جنگ را می‌بیند و مخالفین منافع خودشان را با تمسک به قرآن تنبیه می‌کنند و لذا انسان‌ها با توجه به ظرفیتشان به این کتاب نگاه می‌کنند و در یک کلام حداقل اینکه همه مسلمان‌ها از قرآن یک معنا را نمی‌فهمند.
مهدوی اظهار داشت: به نظر می‌رسد این کتاب برای اهل هدایت، کتاب هشدار است و دارای واژگانی است که انسان را به حقایق گمشده‌ای رهنمون می‌شوند. من فکر می‌کنم یکی از منابع مهمی که امام حسین(ع) از آن استفاده مداوم داشته‌اند، قرآن بوده است. ایشان به قرآن به عنوان کتابی برای جنگ نگاه نمی‌کردند بلکه به قرآن به مثابه عرصه نور نظر کرده که قرار است پیام خدا را به انسان برساند. گویی قرآن عرصه ملاقات انسان با خداوند است. وقتی شما وارد قرآن می‌شوید، گویی با تمام هستی در ارتباط هستید.
وی در پایان گفت: به واقع قرآن برای امام حسین (ع) پا گذاشتن به ایوان هستی است و تنها یک کتاب برپایه الفاظ عنوان شده در آن نیست و پشت این کلام، انسان را به یک حقیقت رهنمون و با آن پیوند می‌دهد؛ حقیقتی که گم است و آدم‌های رنج‌دیده و مشتاق می‌خواهد. امام حسین (ع) در قرآن خدا را دیده است. این کتاب ایشان را در آغوش خداوند پرتاب کرده است و این کتاب بخش عظیمی از شخصیت حسین بن علی (ع) را ساخته است.
